DE KEUZE VAN HEROUDS: VERNIETIGEN OF VERGEVEN? AANVALLEN OF OPBOUWEN? PROJECTEREN OF GENEZEN?

DE NOODZAAK OM DE ANDER TE DEMONISEREN OM ONS TE KUNNEN VERZOENEN leidt ons naar de vergeving, wat een belangrijk onderdeel is in het spel van het begrijpen. Maar DE NOODZAAK OM ONS TE WREKEN OP DE ANDER OM ONSZELF TE BEVRIJDEN leidt ons naar de haat en naar het spel van de vernietiging.

In bijna elke menselijke geest bestaat het denkbeeld dat iets extern het interne onbehagen heeft gecreëerd. Extern zijn er de ouders, de vrouw of de man waarmee je leeft, de kinderen, de familie, de vrienden, de collega’s, de proffen, de zakenpartners, de politici of religieuze leiders van het land waar je woont. Ze bevinden zich allemaal in het oog van het telescopische vizier en op gelijk welk ogenblik kan er geschoten worden om te doden. Dit is wat men “projectie” noemt. Maar wanneer dit zich realiseert met voorbedacht rade, noemt men dit “epifanie”.

De woede die gedurende decennia geaccumuleerd werd, kent geen grenzen. Het lichaam is er niet toe in staat om zoveel onmacht op te slaan. Het transformeert die in emoties die echter niet voldoende worden vrij gezet maar integendeel worden onderdrukt en geaccumuleerd. En zelfs al doet men duizenden catharsis-therapieën, de interne productie van schadelijke en destructieve gedachten blijft meer woede, verdriet, bitterheid, wrok, haat… naar de buitenwereld creëren en naar iedereen die bereikbaar is. Deze destructieve emoties worden diep zwarte en vernietigende gevoelens. De energie van de wrok verfijnt zich en vermengt zich met de noodzaak zich te manifesteren. En van daaruit creëert zich de epifanie. En wanneer al deze energie zich manifesteert gebeurt de tragedie, die is niet-aflatend en niet te stuiten.

Wij die het kunnen, moeten het begrijpen. Tegenover zoveel energetisch volume van sociale haat, weet het lichaam niet wat te doen. Het houdt vol tot het ziek wordt of het transmuteert al deze onmacht in sub-atomische energie en bewaart die op plaatsten waar je  moeilijk aan kan. Het accumuleert herinneringen die met de persoon meegaan na de dood, omdat men er geen toegang tot heeft. En als men toegang krijgt tot deze plaats, moet dat met uitzonderlijke veiligheidsmaatregelen en met een niet-aflatende precisie gebeuren, gebruik makend van zeer gesofisticeerde middelen. Dit is een uiterst delicaat werk.

Dat is wat ik deed met verschillende kameraden toen ik in de gevangenis zat. Eén van hen doodde me bijna in de cel, omdat ik hem confronteerde met het binnen zichzelf ontmoeten en herkennen van de kern van haat die hem deed doden en vernietigen. Hij weende vanuit een oneindige onmacht en dat was een magisch moment voor mij omdat ik hem naar de andere kan van het verdriet bracht, daar waar al de haat zit, zodat hij zou zien waar al die energie zich opstapelt die hem alles doet doen wat hij doet in zijn leven. Hij greep me bij mijn nek tegen de muur en mijn benen bengelden onder mij. Ik hing daar tegenover iemand die bezeten was door de woede. Ik keek hem alleen maar in de ogen. En hij liet me los. Vanuit deze gevaarlijke ervaringen, begon ik te BEGRIJPEN hoe delicaat het is om zich met de bron van de menselijke woede te moeien. Deze man begon een rehabilitatieprogramma in een ‘respect-module’ binnen de gevangenis. Het hele gebeuren was ook voor mij nuttig want het deed me bewust worden van het feit dat wanneer men daartoe geen toegang krijgt, niets vanuit de wortel kan genezen worden. Daarom koos ik er bewust voor een technologie te creëren die me toelaat binnen te gaan in deze innerlijke gebieden met hoge atomisch-emotionele inhoud. Ik onderwijs deze technologie in de Escuela Consciente, de Bewuste School. Eén van de instrumenten is Ayahuasca, een andere de No-Therapie, en vele anderen…

In het dagelijks leven zie ik wekelijks, soms dagelijks, in diegenen die mij omringen deze niet opgeloste kern van woede en onmacht. Ik zie hoe ze lijden, hoe ze vast zitten, tijd verliezen en niet vooruitgaan, hoe ze zichzelf saboteren. En natuurlijk creëer ik, wanneer ze me dat toelaten, elke keer de noodzakelijke voorwaarden om hen – alsof het om een operatiekwartier zou gaan – met het chirurgisch mes van het bewustzijn zelf toegang te doen krijgen tot deze innerlijke plaats van waaruit ze zullen kunnen vergeven.

Aangezien ik diegene ben die de persoon begeleidt naar de meest donkere en duistere plek binnenin zichzelf worden de mensen kwaad op mij. Ze denken dat ik diegene ben die dat afschuwelijke gevoel creëert dat ze daarbinnen vinden, terwijl ik enkel mijn ervaring en geslepenheid gebruik, mijn capaciteit om – ondanks de schrik – binnen te gaan en hen stapje voor stapje naar het centrum van het conflict te brengen. Eens daar, opent zich de mogelijkheid dat het bewustzijn de situatie opheldert en een licht aanbiedt om te kunnen begrijpen.  Het is eenvoudigweg magisch maar houdt ook een groot risico in. Velen of bijna iedereen die me aanvalt en belastert , zijn personen die de davering op hun grondvesten die een gegeven dat het genezingsproces voortbrengt, niet hebben kun assimileren. Deze situatie ontstaat soms eenvoudigweg door wat ik zeg, doe of toon. Dit artikel kan een opstap bieden om toe te treden tot deze ondoordringbare plek van duisternis. Het is een methode, niets meer.

Ook al lijkt het krankzinnig, alles wat ons mensen overkomt is een spel van het bewustzijn dat, om het interne met het externe te verzoenen, situaties creëert van vijandigheid en  agressiviteit in het externe zodat we schuld produceren. In sommige gevallen oriënteert de schuld zich naar binnen en andere keren naar buiten maar in beide gevallen gebeurt dit omwille van de noodzaak te beschuldigen en te veroordelen. Het is de list gecreëerd door het bewustzijn opdat zich de mogelijkheid tot verzoening zou openen.

Het is een genezende krankzinnigheid.  Niet velen komen er door en de weinigen die het aandurven zonder ervaren en professionele hulp aandurven, worden gek. Sommigen eindigen in de psychiatrie maar de meerderheid krijgt een gekte “op maat”. Ze blijven in de maatschappij maar nestelen een destructieve gekheid. Deze stiekeme gekte brengt je niet tot in de psychiatrie maar naar een bunker van waaruit je de PERFECTE EPIFANIE begint uit te voeren. Het is een mechanisme dat gebruikt wordt door de grootste moordenaars in de menselijke geschiedenis. Ze organiseren intern een strategie van wraak, rechtvaardigen al hun daden vanuit de gekte die ze gecreëerd hebben om aan te vallen en te vernietigen. Ze isoleren zich van hun gevoelens om te kunnen doden of zich te kunnen zelfmoorden. De epifanie is een overtuigende en evidente MANIFESTATIE. Ze is perfect want werd scrupuleus gepland. Deze strategieën zijn typisch voor criminele geesten die niet de weg van de vergiffenis en de verzoening hebben weten of kunnen gaan.

De experten in criminologie die de meest complexe gevallen van seriemoordenaars analyseren, gaan bij aanvang van een onderzoek eerst en vooral kijken in het verleden van de crimineel. Een crimineel die meer dan 10 vrouwen vermoorde in 9 maanden, bijvoorbeeld,  zag als jongen hoe zijn moeder zich prostitueerde. Daarna werd hij in de steek gelaten en als kind misbruikt. En op die manier creëerde een lange lijst van gebeurtenissen een criminele geest en een epifanie die tot in de perfectie moest uitgevoerd worden.

De epifanie van de vergiffenis is zoiets magisch en genezend dat het de capaciteit heeft om gelijk welke persoon ter wereld te genezen, ongeacht zijn/haar verleden of wat die gedaan heeft. Het is de overtuigende en evidente manifestatie van het feit dat er binnenin een verzoening is gebeurd. In plaats van in serie te gaan doden, ga je je toeleggen op het genezen in serie en op een serieuze manier.

JIJ KIEST WAT JE WIL MANIFESTEREN.

Alberto José Varela

Ik begon dit artikel op 6 januari 2016 te schrijven, de dag van de EPIFANIE volgens de katholieken. En het eerste deel beëindigde ik vandaag 10 januari.