KRANT “LA VANGUARDIA” VAN BARCELONA, SPANJE, PUBLICEERT EEN ARTIKEL ROND HET WETENSCHAPPELIJK ONDERZOEK OVER AYAHUASCA.

Jordi Riba, een farmacoloog die psycho-actieve substanties onderzoekt, werd zonet door het tijdschrift ‘Rolling Stone’ opgenomen in de lijst van de 25 personen die de toekomst van de wetenschappen zal bepalen.

Het spreekwoord zegt dat niemand “sant in eigen land” is. En dikwijls is dat inderdaad waar. Het is iets wat Jordi Riba, de Catalaanse farmacoloog die zonet werd opgenomen door het Noord-Amerikaanse tijdschrift Rolling Stone in de lijst van de meest invloedrijke personen in de toekomst van de wetenschappen, maar al te goed weet. Riba (Barcelona, 1968) geniet van veel erkenning in het buitenland. “Ik geef gemiddeld 10/12 conferenties per jaar in Europa en de VS”, vertelt hij. Maar hier heeft zijn onderzoek, tot nu toe, nog niet zoveel gevolg gehad. Misschien heeft het te maken met de substanties die hij bestudeert, die enigszins exotisch zijn. Deze wetenschapper legt zich toe op het farmacologisch onderzoek van het centraal zenuwstelsel en van de neuro-wetenschappen in het algemeen. Hij heeft psycho-actieve substanties bestudeerd die modificaties in de perceptie en in de cognitie teweeg brengen, zoals de ayahuasca, een soort kruidendrank die de inheemse volkeren van de Amazone sinds onheuglijke tijden drinken. Dankzij zijn onderzoek, heeft Riba, de verantwoordelijke van de groep Neuro-psychofarmacologie van het onderzoeksinstituut van het Sant Pau-hospitaal, een deel van het potentieel aangetoond dat deze drank verbergt en hij heeft willen delen met La Vanguardia.

Hoe voelt het om verkozen te worden tussen de 25 meest invloedrijke personen voor de toekomst van de wetenschappen?

Wel volkomen verbaasd en ongelooflijk. Het maakt me wel gelukkig om te weten dat er personen zijn die het werk erkennen dat we aan het realiseren zijn. Ik heb gedurende 20 jaar in een weinig orthodox gebied gewerkt, dat de laatste jaren wel enorm is toegenomen, vooral in het buitenland. Eén van de dingen die me het meest verheugen van te zijn opgenomen in die lijst is precies dat het er misschien zal toe bijdragen dat het gebied waarin ik werk hier misschien beter bekend zal worden. Ik moet wel zeggen dat er in de wereld van de wetenschappen personen zijn die miljoenen keren beter zijn dan mij [lacht]. Ik neem het op als een erkenning zonder delirante gedachten over mijn capaciteiten te creëren.

Wat een verantwoordelijkheid, nietwaar?

Nee, je moet je daar een beetje van afschermen. Toen ik hier 20 jaar geleden aankwam [in het Hospitaal de la Santa Creu i Sant Pau in Barcelona] en ik aan de toenmalige baas van de farmacologie, Dr. Manel Barbanoj, voorstelde om psycho-actieve substanties te bestuderen, leek hem dat een interessant idee. Hij was een zeer breeddenkend persoon. Maar de reacties die ik rondom mij gewaar werd, waren redelijk sceptisch.

Ondanks die scepsis, heb ik mijn weg gevolgd want ik begreep dat wat ik wou bestuderen voldoende interessant was om er aandacht aan te besteden.

Uw onderzoek is nogal exotisch …

Ja, het is een zeer exotisch gebied. Als je iets opneemt dat zich niet binnen een project bevindt dat reeds gefinancierd is, dat reeds op zichzelf draait, wil dat zeggen dat de moeite die je je zal moeten getroosten 100 keer groter zal zijn. Ik heb mijn weg gevolgd, ondanks het scepticisme, de twijfels, mogelijke kritieken en diverse obstakels omdat ik begreep dat wat ik wou bestuderen voldoende interessant was om  aandacht aan te besteden. Maar het blijft een engagement met mezelf; ik voel geen speciale verantwoordelijkheid omdat ik in die lijst opgenomen werd.

Hoe is de ayahuasca op jouw pad gekomen?

De biochemie van de hersenen heeft me steeds geïnteresseerd. Ik kende het werk van antropologen die naar Zuid-Amerika waren gegaan om de ayahuasca te bestuderen. Ik las enkele van hun verslagen. Veel later, midden de jaren ’90 en door de toevalligheden van het leven, kende ik enkele van de personen die startten met het organiseren van ayahuasca-sessies in Catalonia, vooral in de buurt van Barcelona. Deze sessies leunden aan bij een serie van praktijken en rituelen die uit Brazilië kwamen, o.a. het drinken van een brouwsel met psycho-actieve eigenschappen.

Reeds in de jaren 90 waren er groepen die sessies organiseerden…

Er waren andere groepen in de Balearen, andere in Madrid… De motivaties van deze personen om die substantie te gebruiken, trok mijn aandacht. Ik had verwacht om een meer ludiek gebruik van psyscho-actieve substanties aan te treffen maar het was net het omgekeerde.

Wat heb je gevonden?

Deze personen komen om de twee weken samen. Ze legden me uit dat ze, via hun subjectieve ervaring met de ayahuasca, in een toestand van introspectie kwamen waarin ze een serie waarnemingen beleefden. Vooral op het vlak van het recupereren van emotionele herinneringen. En dat was zeer belangrijk voor hen. Ik zag dat deze herinneringen, die soms verschenen in de vorm van visioenen zoals dromen, hen hielpen om enkele aspecten van hun biografie te bezoeken en dat allemaal zonder – op geen enkel moment – het bewustzijn te verliezen van het feit dat dit teweeg werd gebracht door wat ze hadden genomen.

Curieus.

Ze zeiden dat het hen hielp om enkele conflictueuze situaties te overstijgen, trauma’s die ze beleefd hadden in de loop van hun leven.  Twintig jaar later is de ayahuasca heel populair geworden. Nu, enkele van de personen die toenadering zoeken tot dit ritueel zijn mensen die leiden aan post traumatisch stress syndroom (PTSS), zoals ex-strijders van de VS in Afghanistan of in Irak, bij wie tot nu toe nog niets geholpen had. Ze bleven indringende herinneringen hebben en een hele reeks belemmerende symptomen. Dat is de meest recente beweging.

Je sprak me van midden de jaren ’90 en van de actualiteit. Maar welke soort mensen dronk deze drank in de tussenperiode?

Personen die zware verslavingsproblemen hadden aan de cocaïne en de heroïne en die in staat waren om deze consumptie achterwege te laten na een periode waarin ze misschien tussen de 6 en 10 keren ayahuasca hadden genomen. En daarna besloten ze om helemaal deze zelfvernietigende weg die ze opgegaan waren, achter zich te laten.

Personen met zware verslavingsproblemen aan de cocaine waren in staat om die te overstijgen nadat ze ayahuasca namen.

Dat klink verrassend.

Wanneer ik deze verhalen hoor, denk ik dat wat ik doe misschien iemand kan helpen. Als ik probeer te begrijpen wat het actie-mechanisme is dat achter dit alles zit, kan ik de wetenschappelijke gemeenschap verwittigen dat men misschien aandacht moet schenken aan die zaak. Toen ik begon, werd er weinig aandacht besteed aan deze substanties, wat ze voor dan weer aantrekkelijk maakte omdat het over onbekend terrein gaat. Als je een onderzoeksgeest hebt, is dat wat je graag doet.

Is de interesse nu groter?

De deuren zijn aan het open gaan in andere landen zoals Engeland en de Verenigde Staten. Universiteiten en onderzoekscentra met een zeer groot prestige zijn analoge substanties aan het onderzoeken.  In mijn geval bestudeer ik ayahuasca, het actieve principe dat de visioenen produceert en dat  dimetiltriptamina (DMT) heet, maar er zijn andere studies die gevoerd werden rond psilocibina, en ook rond MDMA, het actieve principe van extasis. Men ziet dat er een hele reeks substanties zijn die een zeer slechte naam hadden en die wanneer ze in een adequate context gebruikt worden en met een concrete doelstelling en een goed uitgekozen doelgroep van patiënten, weldadige effecten kunnen hebben.

Waar situeer jij het punt van inflectie, het keerpunt?

In de ontdekking, zo’n 10 jaren geleden, van een verdovend middel ketamine genaamd dat, wanneer het toegediend wordt in een niet-verdovende dosis, zeer intense veranderingen in perceptie teweeg brengt. Een groep psychiaters van de V.S. zag dat het, toegediend in een bepaalde dosis, een zeer krachtig anti-depressivum was dat op een zeer snelle manier handelde. En nu is er een “boom” in het onderzoek naar dit type antidepressiva die snel werken via mechanismen die heel verschillend zijn dan diegene die gebruikt worden bij de traditionele pharmaca.

Ik begrijp het.

Met de traditionele anti-depressiva treedt er pas tussen de 3 en vier weken een verbetering op van de symptomen.  Met ayahuasca zag men, bij een studie die we deden in Brazilië, reeds enkel uren na inname van de dosis een verbetering van de symptomen en het effect blijft gedurende drie weken behouden.

Verrassend.

Deze resultaten werden op een systematische manier bekomen bij de ketamine en dat heeft de ogen en geest van heel wat personen geopend. Van iets wat gestigmatiseerd was als een drugs die men in “raves” gebruikte, zien we dat het bij bepaalde patiënten echt werkte. Wat er gebeurt bij depressie is dat bij een belangrijk percentage van de patiënten geen enkel geneesmiddel lijkt te werken. We hebben het over zieken waarbij de elektro-convulsieve therapie, de electroschokken, niet gewerkt hebben.

En hoe werkt dat op cerebraal niveau?

Het gaat over een redelijk complex preparaat. Het is een kruidendrank, een thee die voornamelijk bekomen wordt uit een liaan, ayahuasca genoemd, en die de naam geeft aan de drank, en die groeit in de hoge Amazone (Bolivia, Venezuela, het meest westelijke deel van Brazilië, Peru en Ecuador). Deze liaan bevat een reeks actieve principes waarvan we nu gezien hebben dat die een aantal zeer interessante effecten hebben op het centraal zenuwstelsel en die niet de verantwoordelijken zijn voor de visioenen. De procedure bestaat erin om de liaan te pletten en daar een kruidenthee van te maken met de bladen van een andere plant. In die bladen zit een samenstelling, de DMT, die structureel gezien zeer gelijkaardig is aan de psilocibine, een ander psychodelicum.

Ik volg je.

Je kan psilocibine via orale weg nemen; het breekt niet af en het wordt geabsorbeerd. Maar als je DMT alleen neemt ook al doe je dat met verschillende grammen tegelijkertijd, breekt het volledig af en komt het niet in het bloed terecht waardoor het geen effect heeft. Het bijzondere van het geval is dat de actieve principes van de liaan het afbreken van de DMT verhindert. En je vraagt je af hoe de bewoners van dat gebied van de planeet, op één van de plaatsen met de grootste planten-biodiversiteit die je je maar kan inbeelden, beslist hebben om die liaan te combineren met de bladeren van die andere plant.

Passionerend.

De liaan is zeer robuust; het is als een stam. Ze afbreken, pletten en er de kruidendrank van maken is een immens werk en dat doe je niet toevallig. Niemand weet hoe ze tot het besluit kwamen dat deze combinatie functioneerde. Wat naar Europa en de VS is gekomen is die combinatie maar er zijn ook groepen die andere planten toevoegen die andere psycho-actieve bestanddelen bevatten en waarvan het gebruik een groter risico voor de gezondheid zou kunnen inhouden.

Een gewaarschuwd mens is er twee waard.

Veel mensen die met ayahuasca willen experimenteren reizen naar de Peruviaanse jungle en ze gaan met de eerste de beste persoon mee die hen zegt sjamaan te zijn en ze drinken wat hen aangeboden wordt zonder te weten wat ze eigenlijk drinken. Er kan, bijvoorbeeld,  escopolamina (beter bekend als burundanga) inzitten wat een substantie is die jouw leven in gevaar kan brengen.

We keren terug naar jouw onderzoek…

We hebben neuro-beelden bestudeerd en wat we gezien hebben is dat onder het effect van ayahuasca die zones van de hersens geactiveerd worden die te maken hebben met de verwerking van emoties, van het geheugen en van de gebieden die zich op de grens bevinden tussen de cognitieve en emotionele aspecten. Er gebeurt ook een zekere activatie van de visuele gebieden ook al roept die niet zozeer de aandacht waardoor we niet zo zeker zijn dat dit fenomeen verantwoordelijk is voor de visioenen.

Ik begrijp het.

Het eindresultaat  is dat de persoon op een abrupte manier beelden recupereert die gewoonlijk gepaard gingen met een belangrijke emotionele lading. Er zijn mensen die, bijvoorbeeld, een relatie herbeleven die belangrijk was in hun leven. De ervaring is redelijk intensief en kan zelfs overweldigend zijn. Als je naar een sessie van buitenaf kijkt, zie je de persoon die met gesloten ogen op een stoel zit. Maar opeens en na een tijdje kan die opeens beginnen huilen. .

Hoe lang kan dit effect duren?

Na het innemen van een dosis beginnen de effecten gemiddeld gezien na een 45-tal minuten; het duurt dus een tijdje. Vanaf dan vangt het geleidelijk aan en bereikt het een maximum effect na anderhalf tot twee uur. Daarna begint het te verminderen 4 tot 6 uren na inname zijn de effecten volledig verdwenen. Het hangt ook af van de hoeveelheid die heeft ingenomen.

Is er, in het algemeen, een verantwoord gebruik van ayahuasca?

Het is een beetje ongemakkelijk om te zien het men het aan het banaliseren is. Je ziet mensen die ayahuasca-sessies gelijk waar organiseren. Het verschijnt in de ‘New York Times’ als een ervaring die in de mode is… Ik begrijp dat er mensen zijn die naar die sessies gaan en denken dat ze een aangename, ludieke tijd zullen beleven. En er is niets ludiek aan. Na de ervaring zeggen de personen: wahw, wahw, wahw!

Het laat een indruk na …

Ik ben reeds een tijdje personen aan het evalueren die het geconsumeerd hebben en die leggen me uit dat ze geloven dat ze na de beleefde ervaringen een kennis verwerven die nuttig is voor hun leven. Maar soms staan ze in de sessie op het punt om ayahuasca te nemen en denken ze: “wat ben ik hier aan het doen als ik weet wat er zal komen!”. Iedereen benadrukt dat het geen ludieke drugs is, eerder het tegenovergestelde. Als je probeert weg te lopen van jouw problemen, dan is ayahuasca nemen het laatste wat je moet doen want het doet jouw problemen voor je ogen verschijnen en dikwijls ervaar je ze op een pijnlijke manier.

Met andere woorden, het heeft niets weg van een ludieke drugs.

Het heeft een paar kenmerken die het minder aangenaam maken. Het heeft in zijn gebruikelijke vorm, een vreselijke smaak en het ruikt ook slecht, het produceert een branderig gevoel in de maag en veroorzaakt bijna onmiddellijk na de inname, misselijkheid. Daarbij is het ook redelijk gebruikelijk dat de persoon, een tijdje na inname, moet overgeven. Het heeft dus weinig ludiek. Als je daar dan nog bijtelt dat de ervaringen ook een groot impact kunnen hebben en pijnlijk kunnen zijn vanuit een emotioneel standpunt…. Dat is voor mij een veiligheidsbarrière.

In welke zin?

Ik doe studies bij patiënten met verslavingsproblemen en de personen die met hen werken zeggen: “Zeg je me dat je wil experimenteren met iemand die verslavingsproblemen heeft door hen iets te heven dat zo een sterk psychotropische substantie bevat dat het een potentieel van misbruik in zich houdt”? Ik verzeker je dat niemand zomaar, uit goesting, ayahuasca zal nemen, 100% zeker.

Dat is goed nieuws …

Iets wat we recent ontdekt hebben is dat de bestanddelen van de liaan, waarvan men dacht dat ze enkel hielpen om de DMT niet te doen ontbinden, enkele interessante biologische effecten heeft. In het volwassen brein van de zoogdieren, is er een serie van “niches” van moedercellen die nieuwe neuronen produceren. Men heeft dit fenomeen niet zoveel aandacht gegeven omdat het ritme van de productie eerder laag is. We hebben nu gezien dat twee van de bestanddelen die aanwezig zijn in de liaan, de beta-carbolines, een paar zeer sterke neuro-generatieve effecten hebben.

Ze helpen neuronen te genereren?

Ze stimuleren de proliferatie van het aantal van deze moedercellen en hun migratie om zich in de vooraf bestaande hersencircuits te integreren waar ze zich transformeren in functionele neuronen. Deze drie processen worden gestimuleerd door de twee bestanddelen van de liaan. Dat zijn de conclusies van een artikel dat we zopas gepubliceerd hebben en dat de hele wereld verbaasd heeft; en mij eerst en vooral.

Dat klinkt hoopgevend.

Wanneer ik uitleg dat er personen zijn die door het gebruiken van ayahuasca een verandering in hun leven hebben gemaakt, die verzonken waren in een depressie of verslavingen  en die dat hebben kunnen ombuigen, en wanneer ik de subjectieve ervaring beschrijf die ze me vertellen, dan zie ik veel sceptische gezichten. Maar wanneer jij deze samenstellingen dan biologisch aan het uittesten bent en je observeert dat ze op dezelfde manier handelen als de antidepressiva die klinisch functioneren, dan heb je een aantal data ter beschikking die zeer gemakkelijk over te brengen zijn en die beter onthaald en aanvaard kunnen worden door de gemeenschap die zich toewijdt aan de studie van de neuro-wetenschappen.

Het lijkt er op dat ayahuasca heel wat potentieel heeft.

Het is overduidelijk dat het een effect produceert op biologisch niveau. Door studies van functionele magnetische resonantie te doen (d.w.z. door naar de hersenstructuur en hersenfunctie te kijken), hebben we gezien dat 24 uren naar het consumeren van ayahuasca er een vermindering van activiteit is een hersenzone, in de middenzone van de wandbeenkwab die direct verbonden is met wat de intieme perceptie is van het eigen ik. In pathologische situaties waar er depressieve symptomen kunnen verschijnen, bevindt dit gebied zich in staat van hyperactiviteit. En deze hyperactiviteit is direct verbonden met gedachten met een obsessief en negatief karakter.

Ik begrijp het.

Als we ons vergelijken met andere grote aap-achtigen (gorilla, chimpansee, bonobo) is iets wat ons van hen onderscheidt de grote expansie van deze middenzone van de wandbeenkwab. Er is telkens meer bewijs dat dit deel van de hersenen mogelijks geassocieerd is met de processen van bewustzijn van het eigen ik. Een concrete plek van die zone lijkt verbonden te zijn met gedachten van het negatieve type. We hebben gezien dat eens de onmiddellijke effecten van ayahuasca verdwenen zijn er een des-activatie in deze zone is.

Interessant.

Op psychologisch niveau hebben we kunnen observeren dat na de onmiddellijke effecten van ayahuasca er een vermindering is van de constant kritische en schadelijke evaluatie die sommige personen ten aanzien van zichzelf hebben. Dat is een gebrek dat mijn collega’s van het departement psychiatrie observeren bij veel zieken, onafhankelijk van hun diagnose.

Het is overduidelijk dat het een effect produceert op biologisch niveau.

Ik zie dat deze substantie veel toepassingen heeft.

Pratend met collega’s die personen met een verslaving behandelen, zeggen ze me dat er momenteel geen enkele behandeling is voor, bijvoorbeeld, de verslaving aan cocaïne. Het is niet dat er iets is dat niet functioneert; er is gewoon niets dat ze hen kunnen geven. Alles is symptomatisch: als de patiënt angstig is, wel dan geven ze hem benzodiacepine; als hij psychotische symptomen vertoont wel dan dienen ze hem anti-psychotische middelen toe. Ze geven hen ook geneesmiddelen die de bruuske stemmingswisselingen in evenwicht brengen…  We hebben een studie gedaan met personen die een diagnose hadden van een exclusieve verslaving aan de cocaïne en we zagen veranderingen in hun hersenstructuur.

In welke zin?

De verbinding en het volume van die gebieden van de hersenen die voortdurend voldoening zoeken, waren versterkt. En tegelijkertijd zien we dat de gebieden die je helpen om een situatie in te schatten en je te waarschuwen van mogelijke gevaren, niet actief waren. Ik vind het dan ook niet raar, rekening houdend met wat we ontdekten, dat het voor deze personen extreem moeilijk is om hun verslaving achter zich te laten: er zijn structurele veranderingen, hun hersenen werden geherstructureerd.

We hebben waargenomen dat er na de onmiddellijke effecten van ayahuasca, een vermindering was van de kritische schadelijke evaluatie die sommige personen over zichzelf maken.

Verbazingwekkend.

Het zijn zeer problematische situaties. Maar als ik dan, parallel daarmee, zie dat er personen zijn die dankzij de ayahuasca en zoals ze me zelf uitleggen, de verslavingen achter zich hebben kunnen laten, dan voel ik de verplichting om dat te onderzoeken, los van het stigma dat het een substantie is die de inheemse volkeren gebruiken; los van het stigma dat het een psycho-activum is, een psychodelicum, hippie, of wat dan ook. Want als ik het niet doe, dan ga ik voorbij aan mijn verplichting als onderzoeker. De weg die ik ben ingegaan was redelijk eenzaam van 1996 tot 2005 maar daarna begonnen er studies rond psilosibine in de VS te verschijnen en dan nog wel in het beste geneeskunde-instituut van het land, de Johns Hopkins-universiteit.

Dat is een onderzoekscentrum met veel prestige.

Een andere psychiater doet hetzelfde in de Universiteit van California en Los Angeles (UCLA). Ook de FDA, het Noordamerikaanse agentschap voor medicijnen heeft aan MDMA een toewijzing gegeven van prioritaire therapie om het post-traumatisch stress syndroom te behandelen, een enorm probleem in de VS. Er is een andere groep in het Imperial London College dat dit soort studies doet. Het was ook in de VS dat ze de eerste onderzoeken deden rond het therapeutisch gebruik van ketamine. Wanneer “heilige” instituten zoals deze dit type onderzoek beginnen te doen, dan bereik je dat er meer mensen aandacht aan jou besteden wanneer je erover spreekt.

Je vermeldde voorheen dat sommige samenstellingen van de ayahuasca de eigenschap hebben om neuronen te genereren. Zou dat een praktische toepassing kunnen hebben in ziektes zoals Alzheimer?

We staan er nog ver af. We zijn zeer voorzichtig. De snelheid waarmee de niches in het volwassen brein van zoogdieren, nieuwe neuronen creëren is laag. Je kan het stimuleren maar er was steeds de twijfel tot welk punt en of die stimulering in staat zou zijn om het verlies van neuronen die gepaard gaat met een neuro-degeneratieve ziekte te kunnen counteren. We hebben het antwoord daarop nog niet. De volgende stap die we willen doen is het te proberen in dieren; we willen zien of we de cognitieve deficits zouden kunnen verhinderen of kunnen omkeren.

Als al deze onderzoeken die je hebt gedaan op een dag geen therapeutische vertaling zouden vinden, hoe zou je je dan voelen?

Ik ben dat allemaal beginnen te bestuderen omdat ik zeer geïntrigeerd was in het actie-mechanisme. Ik ben geen clinicus; het interesseert me heel erg om te weten hoe de hersenen functioneren en hoe het mogelijk was dat a priori zeer eenvoudige substanties op zo een diepe manier de capaciteit kunnen veranderen van hoe we onze emoties waarnemen en interpreteren, alsook de perceptie van onze “ik” en van onze rol in de wereld. Dat was mijn voornaamste interesse. Ik was scepticus nummer 1 om te geloven dat deze onderzoeken op een dag een therapeutische toepassing zouden hebben. Dat was niet mijn objectief. Maar anderen hebben gezien dat dit mogelijk zou zijn en ze hebben me bijna moeten overtuigen. In dit geval denk ik dat de relatie risico-profijt volledig gerechtvaardigd zou zijn.

Waartoe dient het te weten hoe een substantie werkt in het brein als het daarna geen therapeutische vertaling krijgt?

De wetten van Newton zijn van de XVIIe eeuw en ze warden niet toegepast om naar de maan de gaan tot in 1969. Waarschijnlijk heeft Newton die mogelijkheid zelfs nooit beschouwd; hij deed wat hij deed voor het plezier om te begrijpen hoe de zwaartekracht werkt.

U onderzoekt voor het plezier om te weten…

Ja, ik doe dat eigenlijk voor het plezier om te weten. Je gaat lange periodes door emotionele miserie maar de dag dat je resultaten bekomt, die dag voel je je voldaan.

Voor een neofiet in de materie is het moeilijk te begrijpen dat je niet iets onderzoekt met een praktische finaliteit.

Daarna zoek je het. Dat is de grote fout die men begaat met betrekking tot de focus die men aan de wetenschap aan het geven is. Wanneer je middelen vraagt voor een onderzoeksproject, vraagt men je naar de mogelijkheid tot vertaling dat het zal hebben in de vorm van een voordeel voor de maatschappij. Het is een visie die je kan toepassen op de technische wetenschappen maar geen enkele van de grote medische ontdekkingen is er gekomen via een vooraf bepaalde doelstelling. Men zegt dikwijls, foutief, dat iets per toeval ontdekt werd.

Serendipiteit.

Fleming was met zijn cultivatie van bacteriën bezig en op een dag werden die, toevallig, besmet met zwammen. Hij zou die plaat kunnen genomen hebben en zeggen “verdorie, ze is besmet, wat een pech”; ze hebben schoongemaakt en zijn experiment vervolgd hebben. In de plaats daarvan hield hij halt en zag hoe er rondom de zwam geen bacteriën meer waren. En hij vroeg zich af: “heeft deze zwam de groei van bacteriën verhindert?”. Maar als je Fleming gedurende 10 jaren van zijn leven zou opgesloten hebben en hem zou gezegd hebben: “en nu ga jij het antibioticum ontdekken”, dan had hij waarschijnlijk niets gevonden.

Ik begrijp het .

Diegenen die het feitelijk voor het zeggen hebben, begrijpen dat niet en ze willen dat je NU de toepassing vindt. Maar dat is het moment dat je je afvraagt: vanwaar komen de meest machtige farmaceutische bedrijven? Van Duitsland en Zwitserland. En wanneer begonnen ze geneesmiddelen te produceren? Begin XXe eeuw.  Ik begon organische chemie te studeren en alle namen van chemische reacties waren in het Duits. Waarom? Omdat ze met chemie aan het experimenteren waren zonder dat het tot iets diende, gedurende de hele XIXe eeuw. Ze hadden er 100 jaar voor nodig om te ontdekken dat die combinatie met dat andere zo een reactie teweeg brengt en dat men dat kon bekomen; om daarna in de XXe eeuw een farmaceutische grootmacht te kunnen worden. Maar ze moesten gedurende een eeuw de weg banen.

Iets wat we hier niet doen.

In Spanje willen we dat allemaal overslaan en willen we NU de toepassing hebben. Dat doodt de mogelijkheid om dingen te ontdekken. Wat zien we nu? Dat vele onderzoeken gericht op concrete toepassingen tot niets geleid hebben. En veel farmaceutische bedrijven verlaten de sector van het centrale zenuwstelsel omdat ze miljoenen geïnvesteerd hebben in toegepast onderzoek en niets gevonden hebben.

Dat is dus niet de te volgen weg.

De kerel die dacht “ik ga ketamine geven aan de depressieve personen”, moest zeker tegen een stigma vechten. “Als de freaks dit nemen in ‘raves’. Je wil drugs aan de mensen geven”, zouden ze hem gezegd hebben. Maar nu verschijnt die man in ‘Nature’ als een grote referent. Als ik rekening zou gehouden hebben met enkele gezichten volg walging die ik rond mij zag toen ik hier kwam, dan zou ik niets gedaan hebben. Maar je doet het omdat iets je stimuleert om deze weg te volgen.

Na het 20 jaren de ayahuasca bestudeerd te hebben, word ik er nog steeds door verbaasd.

Als je me in enkele zinnen zou kunnen definiëren wat ayahuasca is, hoe zou je dat dan doen?

Een bron van therapeutisch potentieel die we dieper moeten onderzoeken. Ik zou ook zeggen dat ik graag meer middelen ter beschikking zou hebben om onderzoek te doen want 20 jaren na dit onderzoek gestart te hebben, word ik nog steeds verbaasd. Het is de kans om mogelijks geneesmiddelen te ontwikkelen die mensen kunnen helpen die momenteel niets hebben dat hen helpt hun probleem op te lossen.

OORSPRONKELIJK ARTIKEL VAN DE KRANT “LA VANGUARDIA”

http://www.lavanguardia.com/vida/20171219/433742427184/jordi-riba-huir-problemas-tomar-ayahuasca-ultimo-debes-hacer.html

RETRAITES MET AYAHUASCA IN DE BENELUX IN EEN PROFESSIONELE CONTEXT, SCHRIJF NAAR:

[email protected] (Engels/Frans/Spaans) of [email protected] (Nederlands).