DE GENEZING IS ZIEK.
Een transcendente visie die kan helpen in het begrijpen van diepgaande aspecten van de ziekte.
De transcendente heling is een concept van genezing dat zich oriënteert op de heling. Het baseert zich op een her-beschouwing van de betekenis van genezing en wat een helend proces is en zou moeten zijn.
Eén van de thema’s waarin we ons gaan verdiepen, is het in vraag stellen van alles wat we geloven dat gezond is en de her-beschouwing van alles wat we denken dat niet gezond is om te doen.
Het is fundamenteel gericht aan therapeuten, facilitators, gidsen, genezers, meesters en ook gezondheidswerkers. Het is niet gericht aan zieken, patiënten of cliënten, noch aan mensen die op zoek zijn naar genezing ook al kunnen zij er allemaal goede ideeën uithalen voor zichzelf en via deze methode toegang krijgen tot een genezingsproces.
Het is een opportuun moment om de genezing te helen. De genezing, zoals we ze kennen, is geïnfecteerd met vage en weinig precieze ideeën die de personen verwijdert van wat er gebeurt. De genezing is geïnfecteerd geworden door het virus van de menselijke conditionering maar zijn essentie kan gered worden.
WELKE KENMERKEN OF SYMPTOMEN VERTOONT DE ZIEKTE VAN DE GENEZING?
HET WORDT BEOEFEND VANUIT EEN “EGO GENEZER”: de genezers geloven dat ze anderen genezen of dat de technieken genezen, of zelfs dat de natuurlijke medicijnen genezen. Men begrijpt nog niet dat de heling niet afhangt van ego’s, noch van instrumenten of methodes maar dat het zijn eigen energetische autonomie heeft en vandaar ook zijn eigen macht. Het enige wat men kan doen is de weg vrij te maken zodat dit gebeurt en niet tussenkomen met ons ego opdat het zijn werk zou doen.
DAT HET GEBASEERD IS OP DE ZIEKTE: De genezing zoals men ze nu beschouwd is georiënteerd op de ziekte en niet op de gezondheid: door symptomen en het ongemak dat het teweeg brengt te kalmeren en niet de oorzaken en de conditioneringen waarop het zich staande houdt, te elimineren. Als de ziekte een vijand is, moet je het aanvallen en elke aanval maakt de vijand sterker. Het is niet toelaatbaar een wig te drijven tussen gezondheid en ziekte maar ze te zien als de twee gezichten van eenzelfde munt. Als men de ziekte aanvalt, valt men onvermijdelijk ook de gezondheid aan.
DAT MEN HET VOOROPSTELT ALS EEN TE BEREIKEN DOELSTELLING OF OBJECTIEF: De heling wordt voorgesteld als iets dat moet bereikt worden, alsof wij mensen ons zouden kunnen genezen via een methode, techniek, proces. Onder het lema: “als je dat of dat doet, zal je de genezing bekomen”. Alsof je het zou kunnen bereiken of naar haar toe zou kunnen gaan. De heling is niet iets waartoe men komt door een serie dingen te doen; het is een houding die men aanwerft t.a.v. het leven en van de levensgebeurtenissen. Het is geen resultaat maar een proces.
De aspiratie hebben om de genezing te helen is zich problemen op de hals halen met de genezers. Maar ik zit al middenin dergelijk gedoe.
De menselijke geest is reeds gezond; de heling is de natuur zelf van het Zijn. Ons zijn is reeds verlicht. Onze geest is sinds altijd ontwaakt. Deze interne realiteit werd vergeten, verborgen of geblokkeerd en we verloren onszelf in de verwarde en geconditioneerde periferie. Alles wat men van daaruit behandelt, is verbonden met de externe manifestatie van het ongemak en het interne gebrek aan welbevinden. Al het werk dat men doet om op te lossen wat zich manifesteert zal onvermijdelijk de zoektocht naar de oorsprong overslaan. Er is een afleiding geweest die alles heeft verwrongen.
VOORBIJ DE WEERSTAND, DE ONTKENNING EN DE GEHECHTHEID VLOEIEN.
De genezing die we kennen, veronderstelt een proces waarin we de gezondheid recupereren; d.z.w. er moet iets gebeuren opdat de gezondheid er opnieuw zou zijn.
Een persoon zegt kanker te hebben en de boodschap begrepen te hebben die deze ziekte heeft gebracht. Ze is dankbaar om bewust te zijn geworden van wat dit geproduceerd heeft want het deed haar houding t.a.v. het leven veranderen. Deze persoon zal misschien niet genezen van kanker maar is wel reeds geheeld. Ze verzekert in vrede te zijn met het feit dat deze ziekte haar het leven kan ontnemen; ze accepteert dat. Ze biedt geen weerstand aan de pijn die het haar teweeg brengt, ze wijst het niet af, ze protesteert niet, ze heeft geen wrok, ze maakt zichzelf niet tot slachtoffer en gebruikt het bezoek van de ziekte om te zien, voelen en begrijpen, om te danken en te evolueren. Wanneer er geen strijd en ruzie is, is het heel goed mogelijk dat het moment van de heling is gekomen omdat het om een persoon zou gaan die stroomt met het leven en wat het leven haar geeft. Ze is heel want ze stroomt en aanvaardt. De heling is deze houding, een predispositie van dankbaarheid.
Alles wat vloeit in het bestaan is gezond. En alles stroomt in het bestaan, zelfs de mensen zijn aan het vloeien, of ze het nu willen of niet, het leuk vinden of niet; de stroming van het leven gaat voorbij alle weerstanden, ontkenningen en gehechtheden die we hebben.
Vanuit ons spiritueel wezen, zijn we allemaal gezond, zijn we het steeds geweest en zullen we het steeds zijn en in die zin zou het onmogelijk zijn om psycho-emotioneel ziek te worden. Maar de ziekte is een creatie van de menselijke geest die wenst te lijden en daarmee de aandacht te trekken, hulp te zoeken, in rekening genomen te worden, zich belangrijk te voelen, enz. De ziekten vestigen zich in de geest en in het lichaam, in de hersenen en in de cellen; ze worden geboren in de geest en ze nestelen zich in het lichaam want het lichaam is onschuldig en ontvangt onvoorwaardelijk alles wat het proces van gedachten stuurt. Het is zo belangrijk het bestaan van de ziekten als de oorzaak te herkennen.
De ziekte is een psychologisch conflict dat gecreëerd is door een geest die zich wil vereeuwigen in zijn conditioneringen. De ziekte, die mentaal en/of fysiek kan zijn, zijn twee gezichten van dezelfde realiteit. Onevenwicht, gebrek aan harmonie, afwijzing, wrok, onmacht, gebrek aan conformisme, afgunst, klacht, haat, woede… zijn enkele van de woorden die deze interne realiteit definiëren. We zouden de fysieke en psychologische ongemakken anders moeten noemen, misschien pathologieën, kaders, uitdrukkingen maar niet ziekte want het houdt verband met een interne houding, een emotionele staat en/of existentieel conflict dat we niet aangaan. Voor mij is ziek zijn zich niet in een innerlijke plaats van begrijpen bevinden.
De wereldgezondheidsorganisatie definiëert ziekte als de afwezigheid van gezondheid en gezondheid als de afwezigheid van ziekte. Wat is de ware afwezigheid, achter beide definities?
De voorbestemming van gelijk welke dierlijke of plantaardige soort hangt af van de reproductie, de evolutie, de voorbereiding om te overleven in moeilijke omstandigheden én van een permanente voeding. De vereeuwiging van de conditionering functioneert op dezelfde manier als een levende soort. De manier om zich te reproduceren, te evolueren en te groeien is via het onbegrip.
De conditionering is de som van alle antwoorden die men je gaf zonder dat jij ook maar één vraag gesteld hebt. Het is alles wat men in jouw hoofd gestoken heeft zonder dat je dat voor jezelf hebt kunnen ervaren. Het zijn de ideeën die de anderen je opgedrongen hebben i.v.m. de dingen en die jij niet voor jezelf hebt kunnen ontdekken. De som van de condities die zich geïnstalleerd hebben in de geest van de mens, zijn de basis van waaruit alle onbegrip voortkomt en van daaruit ook alle ziekte. Als men iets dient te helen dan is het dit onbegrip en dat is geënt op de identificatie. Misschien is de afwezigheid het begrijpen.
De identificatie is de grootste conditionering; het heeft zelfs zoveel macht dat het alle andere conditioneringen leidt. De identiteit is de idee die men jou opgelegd heeft van wie of wat je bent via een proces van identificatie. Het is de overtuiging over jezelf die vlees geworden is. De rest van de conditioneringen staan in dienst daarvan. Daarom beweer ik dat de identificatie de moeder is van alle conditioneringen en deze zijn het grootste menselijke trauma waar de belangrijkste conflicten vandaan komen of wat ik ziekte noem. Wanneer we ons identificeren stoppen we met te begrijpen of – beter gezegd – we beginnen te leven in het onbegrip omdat we uit de eenheid zijn geraakt.
Eén van de moeilijkste aspecten is het overstijgen van de identificatie want alleen al bij de gedachte daaraan, komt het idee naar boven dat als we ons des-identificeren we dan alle voordelen zullen kwijt geraken die een identificatie met zich meebrengt. We identificeren ons met de ziekte omdat dit ons veel voordelen geeft waarvan we later geen afstand willen nemen, eens we stoppen met ziek te zijn. Wanneer iemand een maandelijks som krijgt omwille van zijn ziekte, moet het heel moeilijk zijn voor hem om de ziekte achter te laten of beter gezegd om zijn identiteit los te maken van de ziekte. Als de ziekte ervoor zorgt dat veel mensen dichterbij komen, zich voor jou interesseren, affectie voor jou tonen, dan zal het heel moeilijk zijn om die ziekte achter te laten. Dat zijn enkele van de zovele voorbeelden.
Onder de identificaties die we hebben, is er één die meer lijden heeft veroorzaakt dan de anderen en dat is de identificatie met de ziekte. Op basis van deze identificatie die zich manifesteert in uitdrukkingen als ‘IK BEN ZIEK”, heeft zich een heel systeem van therapieën, gezondheid en genezing opgebouwd.
Wanneer de persoon een ziekte heeft en behandeld wordt als een zieke, helpt men hem om zijn ziekte te bestendigen. Het probleem wordt versterkt.
Er zijn geen zieken noch mensen die ziek zijn. Zijn, is zich met iets identificeren. We zijn geen zieken of we zijn niet ziek. We hebben ziekten. Dat is alles, meer is er niet. Het is niet nodig om ziekten te behandelen, wel personen die nog niet aanvaard, noch begrepen hebben dat ze dat niet zijn.
DE BETEKENIS VAN DE ZIEKTE HERZIEN: Men definieert ziekte als iets negatief, slecht, iets wat doet lijden. Maar de ziekte is het bezoek van een energie die een boodschap komt brengen, om ons iets te doen zien dat we nog niet zien. As we het geen ziekte zouden noemen maar het “bezoek van de andere zijde”, zou onze houding tegenover haar veranderen. We zouden ook kunnen zeggen: het is een intern systeem dat zich geactiveerd heeft om opnieuw evenwicht te brengen in iets dat in onevenwicht was geraakt. Het is de manifestatie van een intern onevenwicht zodat we ons daarvan bewust worden. We zouden het kunnen re-definiëren en opnieuw betekenis geven.
De ziekte als een weg zien, als een symbool, als een methode… dat is de nieuwe visie van de ziekte. Het is ze zien als een licht dat komt om ons iets te laten zien, zelfs om ons te genezen.
Dat betekent dat we ze dienen te aanvaarden, ontvangen, de deur voor ze open te doen en ze te binnen te laten zodat ze haar boodschap kan overmaken.
In mijn geval, telkens een ziekte me bezocht heeft, heb ik ongeveer hetzelfde gevoeld: zoiets als een krachtige energie die bezit van me nam. Daartegenover neem ik, vanuit mijn ziel, een houding aan van volledige overgave en laat die energie me bezitten, gewoon door ze te voelen, te danken, te observeren, te aanvaarden… En elke pijn, elk ongemak, elke ziekte heeft me reeds zoveel geleerd…
Wanneer mijn dochter van slechts 6 jaar epilepsie-aanvallen kreeg, ging ik op mijn knieën zitten om de epilepsie te erkennen, te bedanken. Ik wist dat deze ziekte een deel van het leven en de ontwikkeling van mijn dochter zou uitmaken. Drie jaar daarna en wanneer de ziekte weg ging, heeft ze ons met zoveel lessen en unieke ervaringen achter gelaten. Elke epilepsie-aanval was een ontmoeting met de liefde en het begrip. Elke keer dat een aanval kwam, leerde ik mijn dochter om die te ontvangen en geen weerstand te bieden, om zich over te leveren en erop te vertrouwen dat haar lichaam weet wat te doen. Het liet haar moeder en mezelf toe haar met liefde aan te kijken, haar de onvoorwaardelijke aanvaarding over te maken voor wat komt en voor wat is. Dat is zeer diep doorgedrongen tot onze dochter en het heeft ons een onderricht van onschatbare waarde achtergelaten.
Gezegende ziekte.
Het bewustzijn van het bewustzijn is supra-bewustzijn. De genezing van de genezing is transcendentie.
Alberto José Varela