GETUIGENIS VAN EEN NOORSE VROUW OVER HAAR ERVARING MET AYAHUASCA.
Over de secundaire effecten van ayahuasca (of beter gezegd, de onverwachte effecten)
Barcelona 01.05.17
Toen ik in Oktober 2016 mijn eerste ayahuasca-ervaring had, dacht ik te weten wat ik van de ervaring kon verwachten. Ik had veel over het thema gelezen en verschillende documentaires gezien. Daarna besefte ik dat niets van wat ik gelezen had, me had kunnen voorbereiden op mijn eigen ervaring en nog veel minder op de secundaire effecten. Wat kan men er van verwachten? Hoe verandert ayahuasca je en hoe voelt het proces aan?
Veel mensen, vooral beginnelingen, vragen me of wat ze voelen – een tijd nadat ze ayahuasca hebben genomen – “normaal” is. Het antwoord is kort en bondig :”ja”. Het is perfect normaal voor jou. Want er is geen “normale” manier om de ervaring te integreren, enkel een persoonlijke manier. Sommigen ervaren een grotere fysieke en sensoriële gevoeligheid. Sommigen voelen zich alsof ze in een emotionele reis of zelfs een emotionele roller coaster zitten. Sommigen hebben meer rust of slaap nodig dan normaal en zo verder. Persoonlijk heb ik een paar ayahuasca-rondes gehad die gepaard gingen met onaangename secundaire effecten zoals symptomen die aan een griep deden denken die weken duurde en met veel gehuil. Er waren ook aangename effecten zoals het lachen zonder enige reden; een enorm gevoel van dankbaarheid; liefde voor alle levende wezens en voor mezelf; een groot gevoel van optimisme en geloof in de toekomst. Met ayahuasca is alles mogelijk.
Gisteren beëindigde ik een ayahuasca-retraite van vier dagen hier in Barcelona (die ongelooflijk was!) en de laatste dag werd ik overweldigd door een onweerstaanbaar gevoel van liefde waar ik niet op voorbereid was. Het overviel me als een ton bakstenen en ik begon als een klein meisje te huilen. Vandaag voel ik het nog steeds en ik ben een beetje overgevoelig.
Het enige wat bij me opkomt is om het te vergelijken met wat – denk ik – een blinde zou voelen op het ogenblik dat hij voor de eerste keer ziet. Ik beeld me in hoe het is om je leven in het duister door te brengen, enkel in staat te zijn stemmen te horen van geliefden en ze te kunnen aanraken. In zijn geest kan hij een vaag idee hebben hoe het zou zijn om hen te zien en als hij ze dan eindelijk zou kunnen zien, zou het in niets lijken op wat hij had gedacht. Het verruimen van ons bewustzijnsverruiming en het openen van ons hart functioneren op dezelfde manier aangezien dit ons toelaat te zien wat we voorheen niet konden zien. En ook al voelen we ons soms overweldigd door wat we nu zien, welke andere optie is er? Zelfs al zou het kunnen; zou je echt willen terugkeren naar de duisternis?
Wat belangrijk is in het proces van integratie van deze nieuwe visie van de wereld, is de tijd en de compassie. Het proces op een natuurlijke wijze laten ontwikkelen, leven volgens het eigen ritme en goed zijn voor onszelf. En vooral: ervan genieten!
Niet iedereen heeft het geluk dergelijke ervaring te beleven en het is een groot geschenk.
Met liefde en dankbaarheid,
Merlyn Gabriel Miller