REIS NAAR TRANSFORMATIE
Spring met de overgave dat je de bodem wilt bereiken.
Weinigen hebben het gewaagd om het Leven binnen te laten komen, hen te laten doorboren, hun harten te openen om met moed en vastberadenheid naar het diepste van hun wezen te gaan, daar waar onze Essentie woont. Durf je naar binnen te gaan?
Ik heb altijd gedacht dat de mooiste duiken die van minder dan zes meter waren. Daar is de verscheidenheid aan het leven in de zee, de kleuren, de beweging, het avontuur en de zekerheid dat je in minder dan zes meter naar de oppervlakte kunt terugkeren met weinig risico om te ver te gaan, zonder dat je voorzichtig hoeft te zijn als je terugkeert naar de buitenwereld.
Dit is een vergelijking van wat ons in het leven gebeurt, de mogelijkheid om rond te gaan in wat diepgaand lijkt, maar het niet is, het prachtige entheogene gevoel te verliezen dat we het einde hebben bereikt.
Wat gebeurt er als we verder gaan dan die 18 meter, waarna de terugkeer niet meer mogelijk is zonder volledig en absoluut bewustzijn? Wat vinden we op die plaats tussen alles en niets, als we de bodem en het oppervlak niet meer kunnen zien, ver van de realiteit?
Leegte. In die ruimte van stilte, waar alles wat bekend is nu ver weg is en alles wat nog niet is gekomen. Daar vinden we het kostbare geschenk van Leegte.
De leegte van het onbekende.
De leegte van het mysterie.
De leegte van het onbekende, pulserend met zijn oneindige mogelijkheden.De leegte van het smetteloze witte doek waar alles en niets samenkomen, dansen op het geluid van hetzelfde verhaal.
In de eerste zes meter kun je een mooi en levendig toeristisch bezoek maken; als je de 18 meter barrière passeert, begin je te versmelten met de leegte van het leven, een verbinding met het niets dat in mij leeft en bestaat.
DE EEUWIGE REIS VAN JE WEZEN.
Dit is duiken in het Zelf. Een reis naar het onbekende, waarin het enige paspoort Vertrouwen is, de enige bestemming is het mysterie en er is geen ander voertuig dan je eigen hart, je geest, je essentie die worstelt om te worden bevrijd van alles dat niet langer vibreert met de cadans van liefde.
Bij het lezen van deze woorden lijkt het erop dat je lotsbestemming een plaats is waar je besluit te gaan, een bestemming die je vrijwillig kiest, omdat je kiest waar een vliegtuig zal landen. De bestemmingen zijn verschillend, maar slechts één is de bestemming van het wezen. Het lot waarnaar bijna iedereen op weg is, is het lot van conditionering, van wat we wel en niet hebben ontvangen van onze ouders, van onze omgeving, geleid door acceptatie en afwijzing, gevangen in dualiteit. Een bestemming waarin we nog steeds denken dat we kunnen beslissen, waarin we de vertrekpunt en het punt waar we aankomen willen controleren.
In deze lotsbestemming hoef je jezelf alleen maar te laten vallen, laat het zaad dat door het bestaan wordt verspreid alle overvloed ontvangen. Het stroomt in de rivier van Vertrouwen. Het leeft in het Lot dat je al had bereikt ten tijde van je geboorte. Het keert terug naar de oorsprong.
Velen proberen zichzelf te bevrijden van hun ketenen, maar ze willen dat het op hun eigen manier gebeurt, met respect voor hun ritme, hun moment. Weinigen, in het gezicht van onzekerheid, hebben de moed om te zeggen: “Laat er niets meer zijn” Laat er niets meer in mij zijn, zoals ik mezelf tot nu toe heb gekend; Laat niets meer overblijven van hetgeen dat er niet meer hoeft te zijn. Laat het leven beslissen wat komt en gaat. Jij bent het niet die de weg, het moment, het ritme of de consequenties bepaalt.
Je kunt niet weten wanneer de tijd zal komen dat je de gelegenheid krijgt om vrij te geven wat niet is. Je kunt niet weten hoe het tot je zal komen, je kunt niet weten of het pijnlijk of aangenaam zal zijn, omdat je niet kunt weten welke plaats van het ‘ik’ in duizend stukken zal exploderen, puinhopen die nooit meer op dezelfde manier kunnen worden herbouwd.
Voor degenen die een genezingscontract hebben getekend, voor degenen die al hun ticket naar de reis van innerlijke evolutie hebben aangepakt, is het slechte nieuws dat de tijd zal komen.
Verbeteren is niet langer voldoende, alleen verandering blijft operationeel, anekdotisch. Tijdens het piekmoment waarin alles door de lucht vliegt, kun je jezelf alleen maar laten vallen. Open de parachute niet, zoek niet naar het vangnet. Elke preventieve maatregel die je neemt, loopt het risico uit te stellen wat al onvermijdelijk is: je eigen transformatie, de terugkeer naar de oorsprong van je essentie, van wat je altijd was en bent vergeten te zijn. De val is de herverbinding met je eigen goddelijke aard. Geniet ervan, ondanks de duizeligheid en het tumult.
Je Wezen begint aan een eeuwige reis, een terugreis, een reis die onvermijdelijk zijn bestemming zal bereiken; er is niets dat je kunt doen om het vast te houden, je kunt het alleen kunstmatig uitstellen, met veel moeite, met veel zelfbedrog en weerstand om te zien wat er werkelijk is.
Weinigen zijn het die het hebben aangedurfd om in de rivier van het leven te komen, daarom zullen ze niet in staat zijn om de oceaan van eeuwigheid te bereiken. In de rivier ligt het geluid, de stroom, de beweging; In de oceaan ligt de diepte van stilte, van stilte, van niets. De reis is gemaakt van de smalheid en de beperking van de rivier tot de uitgestrektheid van de oceaan.
“Het leven, ik dacht altijd dat je gaf en nam met gelijke wijsheid; Nu ik het heb onderzocht, weet ik dat je alleen kunt geven, dat je eigen essentie je niet toestaat om iets anders te doen dan me alles te geven wat ik nodig heb, elk moment.
Nu kan ik alleen maar teruggeven ‘
Laura Torrabadella