VERKLARINGEN VANUIT DE NEDERIGHEID. ZOU IK GEK GEWORDEN ZIJN?
Over de liefde die bestaat tussen elk van de elementen van de oneindige systemen die de schepping samenstellen en daarbij een existentiële romance ervaren.
Ook al is het me niet duidelijk wie ik ben, wat ik wel herken is dat ik een levend systeem ben. En daarbij beschouw ik me als een deel van veel andere systemen. En als een onderdeel van al de systemen waartoe ik behoor, wil ik een verklaring doen die niets te maken heeft met deze die ik deed in december 2008 in het artikel “VERKLARINGEN VAN EEN HOOGMOEDIGE” en waarin ik me uitdrukte als eigen systeem vanuit mijn persoonlijke groei en over aspecten van mijn evolutie vertelde. Nu wil ik VERKLARINGEN VANUIT DE NEDERIGHEID doen. Het zijn verklaringen van een minuscuul elementje dat verder dan zijn eigen aanvaarding de inter-relatie tussen alle dingen begrepen heeft, hoe die ook zijn. Ik heb dit alles geschreven vanuit het bewustzijn van mijn kleinheid en wetende dat ik een deel ben van een superieur alles. Ik voel me niet hoogmoedig, noch nederig; dat zijn enkel aspecten die me toelaten om het eigene en het vreemde te zien. De hoogmoed doet me naar binnen kijken en de nederigheid naar buiten. De twee gezichtspunten zijn gezond en noodzakelijk om de interne en externe begrenzingen te overstijgen.
Als je me vergezelt, zullen we nu een zuivere blik werpen naar buiten toe, naar het bestaan en naar de systemen die dat samenstellen. Zo is het dat we verliefd kunnen worden op het alles, vanuit een zuivere nederigheid die niet pretendeert herkend te worden door anderen.
De liefde tussen het gebrek aan stabiliteit en het evenwicht.
Er zijn romances in het bestaan die een beetje raar zijn. Ik daag je uit om het te begrijpen.
Een atoom is een systeem, een melkwegstelsel is dat ook en alles wat er bestaat tussen het meest kleine en het meest grote zijn systemen die samenleven. Het lichaam is een systeem maar ook de ziekte is een systeem. Soms geraken ze uit evenwicht en zijn ze de oorsprong van het ontstaan van andere interne systemen. Dat is het geval bij ziekte of psychologisch lijden; ze leven samen met de gezondheid en het geluk. In werkelijkheid vullen ze elkaar aan om de balans naar een of andere kant te doen overslaan. Een helend spel van “trial and error”.
Het is noodzakelijk dat er elementen zijn die het evenwicht herstellen en anderen die het evenwicht doen verliezen; ze leven allemaal samen en vullen elkaar aan. In die zin is het Alles een totale chaos: want “chaos” is de constante beweging van de orde; alles wordt rommelig om daarna op een andere manier geordend te worden. Om het anders te zeggen: orde is wanorde en wanorde is orde; dat is de sleutel van de creativiteit en van de schepping. De wanorde en het gebrek aan evenwicht vormen een deel van hetzelfde spel dat de orde en het evenwicht spelen. De liefde is een uitdrukking van deze conjunctie. In werkelijkheid zijn alle elementen die één of ander systeem samenstellen eeuwige minnaars die elkaar tegen komen en tekeer gaan tegen elkaar, die elkaar confronteren en zich verbinden met elkaar, telkens opnieuw om zo de diversiteit en de evolutie te creëren en mogelijk te maken.
Elke systeem, hoe groot of klein ook, is op zijn beurt een element binnen een ander groter systeem. En ook al lijkt het wonderlijk en onbegrijpelijk, alle bestaande systemen worden geleid door dezelfde wijsheid, als een superieure intelligentie die boven alle systemen staat. Deze wijsheid en intelligentie is, voor mij, de liefde.
Een stad is een systeem maar ook een politieke partij is dat, een religie, een bank, een familie, een wijk, een bedrijf of gelijk welke organisatie. Een bijenkorf of een gebouw zijn systemen, een huis van mensen of een dierennest, een oceaan, een bergketen of een klimaat. Dus ze worden allemaal gegidst en ze bewegen zich door dezelfde energie die steeds opnieuw probeert het evenwicht te doen wankelen. Het verschil tussen de verschillende systemen bestaat in de capaciteit om het evenwicht te behouden van de componenten die ze in stand houden. Wanneer een systeem uit evenwicht geraakt (toegelaten door de liefde), activeren zich automatische mechanismen die het opnieuw in evenwicht brengen, gegidst door deze zelfde liefde. Het is enkel een zaak van tijd en geduld, alles eindigt opnieuw in evenwicht. De liefde laat toe dat alles wat gecreëerd is, ook getest wordt.
In elke van de systemen die bestaan zijn er oneindig veel mechanismen die de stabiliteit controleren zodat ze het evenwicht niet verliezen of beter gezegd het evenwicht opnieuw herwinnen, elke keer dat ze het verliezen. Aangezien de natuur zelf van elke systeem het gebrek aan stabiliteit is, zijn er permanente bewegingen nodig die het evenwicht herstellen; een permanente homeostasis; de aanwezigheid van energetische thermostaten die het niveau controleren van de temperatuur door het één na het ander mechanisme te activeren om de temperatuur van het conflict of van de harmonie te doen dalen of stijgen zodat het stabiel blijft. Aangezien het evenwicht een oneindig punt is dat eeuwig verandert, stopt het nooit of zet het zich nooit vast. Het beweegt zonder ophouden van de ene naar de andere kant. Het is geen statisch maar een variabel punt. Het is de essentie zelf dat alle systemen regeert: evenwicht verliezen en evenwicht herstellen. En wij die ons daarvan bewust zijn kunnen ons ter beschikking stellen van de systemen waaraan we toebehoren. Soms kunnen we elementen zijn die het evenwicht doen verliezen en andere keren is het onze taak om het evenwicht te herstellen. Maar het is steeds de liefde die ons gidst en orde maakt.
Je hebt een systeem in eigen handen
Wij die de voortrekkers zijn van de organisatie INNER MASTERY, AYAHUASCA INTERNATIONAL EN ANDERE BEDRIJVEN VAN DEZELDE GROEP, vatten die op als een systeem. De bedrijven die achter het moederbedrijf staan, zijn verschillende systemen en zo is ook elke retraite die we organiseren. Maar ook iedereen die het systeem maken, zijn er een deel van: vennoten, directeurs, lesgevers, adviesverleners, tecnici, facilitators, integratie-facilitators, deelnemers, leerlingen… Sommigen investeren, anderen werken, anderen betalen, anderen ontvangen geld, anderen ontvangen en betalen, er zijn ook lezers die lezen en er zijn er velen die ons werk bekritiseren; allemaal hebben ze een plaats en functie in dit systeem. Dat is de rede dat we ons vooral toewijden aan het verbinden van elkeen van de elementen die het systeem samenstellen, waarbij we een gelijkaardige vibratie creëren want dat is de basis van alle harmonie. We zijn niet gescheiden, we zijn één. Dat is de reden waarom we ons engageren in de processen van diegenen die dit levend organisme uitmaken en van onze cliënten om datgene wat ze appreciëren of nodig hebben te beschouwen en in overweging te nemen.
Maar er is iets dat ons telkens weer is overkomen, zowel aan mij als aan mijn vennoot Paula Carmona en dat is dat we bezocht worden door een soort ontmoedigingsenergie die zijn opwachting maakt in verschillende gedaanten: soms als gebrek aan motivatie, uitputting, er genoeg van hebben, frustratie en soms als een impuls van on-evenwicht of verlies van controle. Alles vloeide dan opeens naar de ontmoediging die ons naar een gebrek aan evenwicht leidt maar daarna verschijnen er opnieuw sterke krachten die ons opnieuw in evenwicht brengen. Dat is iets waar ik dieper op zou willen ingaan en waarmee ik dit artikel zal beëindigen.
De tragedie van het gebrek aan verbinding
De ontmoediging gebeurt wanneer er een gebrek is aan verbinding tussen een element en het systeem waaraan hij toebehoort. Wanneer een element beslist om zich te isoleren, sluit het zichzelf buiten. Er zijn ook elementen die anderen buitensluiten. Maar dat gebeurt enkel bij de mensen. De planeten in het zonnestelsel kunnen niet ontmoedigd geraken want ze kregen daartoe de mogelijkheid niet. Het zijn slaven van een onvoorwaardelijk vervullen van de fysieke wetten en deze bevelen om verbonden en beschikbaar te zijn. Maar de mensen kunnen wel ontmoedigd geraken omdat we beschikken over een vrije wil. De grote uitdaging van de menselijke soort is om niet ontmoedigd te geraken ook al hebben we een verstand dat ons meer dan genoeg redenen geeft om dat te doen.
Wanneer gaan we ons loskoppelen en waarom?
Het lijkt er op dat het leven vol zit van situaties die maken dat we ertoe neigen ons los te koppelen van de gevende levensbron. Als men ons op gelijk welk moment test om te zien of we ons wel goed bewust zijn van het behoren tot het bestaan. Opeens overkomt ons iets en we wijzen het af of we klagen; iets dat niet komt wanneer we willen en dus eisen we het angstig op. Ontmoedigd geraken betekent dat we stoppen met te erkennen en het universum te bedanken voor wat het ons zendt en voor ons bestaan. We gaan zelfs beginnen met de schepping of God te verwijten van ons niet gezonden te hebben wat we wouden. Ontmoedigd zijn is in discussie gaan met de oorsprong; het is er zich tegen keren; het is niet akkoord gaan met het systeem waaraan we toebehoren en waarin we een functie vervullen. Ontmoedigd zijn is in oorlog zijn met de ouders of ze niet vanuit het hart vergeven hebben. Het betekent ook ondankbaarheid aan wie je de kansen geboden heeft.
Aanwezig zijn in het bestaan houdt in dat we in bijna gelijk welk moment een functie aan het vervullen zijn; daarom zegt men dat het bestaan ons nodig heeft zoals we zijn. Als we ons loskoppelen is het alsof we ons uit het stopcontact van de schepping zouden trekken en we isoleren ons terwijl we interpreteren dat de buitenwereld vijandig en gevaarlijk is; we worden emotionele autisten en dienen ingebeelde realiteiten te creëren om de ramp te kunnen overleven. Door ons op te sluiten creëren we een zogezegd autarchisch wezen dat zich IK noemt. Dat is ook een systeem waarin de persoonlijkheid, het karakter, het temperament, het ego, de verdedigingsmechanismen, de maskers en de leugens wezenlijke elementen voor zijn bestaan zijn. Dat is wel een systeem dat in onevenwicht brengt in het menselijk leven want het ik heeft een identiteit gecreëerd die afgescheiden is van het bestaan. Dat is de wortel van ons lijden; we zijn ontmoedigd door de interpretatie dat we iets vreemd zijn van al de rest dat bestaat. Maar opgelet, als we die ik zouden uitstoten of doden, zou er nog een groter gebrek aan evenwicht naar boven komen. De sleutel om ons in evenwicht te brengen, bestaat er in de macht te ontnemen die het ik over ons zijn heeft. Het is de macht van het hart herstellen. Dat is bemoedigend, het is ons opnieuw liefdevol verbinden met het bestaan waarbij we bewust zijn van dit proces.
In harmonie met alle systemen
Beminnen is in harmonie zijn met de omgeving. Osho bevestigde: “De liefde is geen relatie maar dat wat ons in relatie doet treden met alle dingen”.
Het lijkt erop dat dezelfde 13 graden inclinatie van de kern van de aarde, dezelfde zijn als die van de kern van het menselijk hart: toeval of synchronisatie? Misschien is dat een teken dat ons hart functioneert in overeenstemming met het kompas van de aarde waarop we leven; net zoals de aarde in overeenstemming met het kompas van de zon functioneert; en het zonnestelsel in kompas met het melkwegstelsel. En zo met de andere sterrenstelsels en zelfs met de dimensies en de parallelle universa die we niet zien. Het oneindige heeft geen oorsprong noch een einde; het heeft geen grens. Het zich bevinden in de eeuwigheid terwijl we daarvan bewust zijn stuwt ons daarom onvermijdelijk naar een houding van nederigheid ten opzocht van de immensiteit.
Het bewustzijn van hoe onooglijk ik ben maakt me nederig omdat ik ertoe kwam te begrijpen dat de nederigheid is: zich met het hart open te houden; niet ontmoedigd te geraken. Het is eenvoudigweg de verbinding behouden met de systemen waarvan ik een deel ben. De nederigheid laat me toe om mijn kleinheid te zien ten opzichte van de grootsheid van het bestaan. De grootmoedigheid laat me toe om mijn grootsheid te zien, bovenop mijn begrenzingen. De nederigheid doet me mijn kleinheid zien, ten opzichte van de hele schepping. De grootmoedigheid is even belangrijk voor het systeem van het ik dat zichzelf wil overtreffen, als de nederigheid dat is voor het systeem dat het zijn dat aan het alles wil toebehoren.
Op dezelfde manier als de ontmoediging zich kan somatiseren door een gebrek aan evenwicht te creëren, kan de moed oppakken zich transformeren in openheid, overgave, vergeving en aanvaarding. Het de opperste alchemie; we worden zaligheid als we ons laten vloeien.
Nu we hier toch zijn, levend zijn en het bewustzijn hebben met de mogelijkheid om te kiezen, waarom zouden we ons dan niet lanceren in het openen van het hart? Naar buiten te kijken zonder te oordelen, noch te interpreteren, enkel met de zuiverheid van het hart laten dat het bestaan bezit van ons neemt. Elke gebrek aan evenwicht die ze zouden kunnen hebben, geraakt in evenwicht door toe te laten dat de intelligentie van het grote scheppende systeem ons bezit.
Dat is de dans van het bestaan en het orgasme van te leven, wanneer we aanwezig zijn op de manifestatie van de grote kracht van het opperste zijn in ons hart. Hoe emotionerend!
Het is niet nodig om tegen de stroom in te gaan, het heeft geen enkele zin om zich te verzetten tegen de intentie van zo een groot systeem dat alles integreert, dat weet wat het doet, dat geleid wordt door de liefde. Als je toetreedt tot die scheppende golf zal je uiteindelijk genezen want dat is het uiteindelijke doel van de liefde.
Het is duidelijk dat we nooit van dit bestaan weg zullen gaan, er is geen manier om te ontsnappen, we zijn eeuwig en dat is de grootheid. Al de rest zijn onbenulligheden. ”. Als we onze intentie leggen in de evolutie door ons te harmoniseren met het bestaan, door haar te begrijpen zoals ze zich aan ons voor doet in dit leven, zal onherroepelijk de liefde opkomen die van het hart vloeit en het is op dat moment dat we kunnen bevestigen terwijl we naar buiten kijken, terwijl we alle dingen bekijken en alle wezens en hen zeggen: “BEDANKT. JULLIE ZIJN PERFECT. JULLIE KUNNEN NIET BETER ZIJN. IK ZIE JULLIE GRAAG”. Deze oneindige stem die veel sneller reist dan de snelheid van het licht zal tot in de verste uithoek van het bestaan reiken en het is op dat moment dat de hele creatie samen en verenigd terug keert naar de kern van ons hart. Het is dan dat we ons integreren. De heling komt zo tot het hart van de mens.
Laten we het duizend en één keer laten gebeuren; alles komt opnieuw in evenwicht; laten we het enkel ter beschikking stellen van dit wonderbaarlijk systeem van liefde waaraan we allemaal toebehoren en waarvan we allemaal de scheppers zijn.
Alberto Varela