ÉÉN VAN DE MEEST SUBTIELE MECHANISMEN OM ANDEREN TE DEMONISEREN…
Het gebruiken van zogenaamde visioenen als destructieve wapens om mee te werpen of om te manipuleren of te beïnvloeden.
Mensen kunnen duizenden uren therapie doen, honderden keren ayahuasca nemen, initiatie-reizen ondernemen naar de jungle of naar India, honderden boeken hebben gelezen, yoga hebben gedaan of gedurende jaren gemediteerd hebben… en zelfs dan hebben ze de rechter die ze in zich dragen niet kunnen elimineren. Ze kunnen zelfs meesters, therapeuten of sjamanen zijn maar ze hebben de wonde van de afwijzing nog niet geheeld.
De noodzaak om kritiek te leveren en de anderen te veroordelen is zo groot dat de zogenaamde “zeer therapeutisch gelouterde” of “zeer spirituele” personen niets anders kunnen doen dan de criticaster-gedachten die ze hebben te sublimeren in een bad van schitterend vernis zodat ze op die manier minder duister en zonder schuld zouden lijken en die kritiek met een zekere (fictieve) autoriteit kunnen lanceren naar diegenen die ze afwijzen.
De afwijzing van de mensen van zichzelf ligt aan de oorzaak van de nood om slecht te spreken, te demoniseren, bekritiseren of veroordelen. De doelwitten kunnen personen, situaties, organisaties, beslissingen, enz. zijn. Het doelwit “au fond” van deze destructieve werpstenen – gebaad in goud zodat men niet merkt wat ze verbergen – zijn de eigen niet verwerkte of aanvaarde aspecten. Maar van buitenaf gezien wordt wat men bekritiseert een perfect doelwit waarnaar men – subtiel en met ondergrondse kracht – zijn pijlen gooit om de niet geheelde wrok te kunnen ontladen. Ook al geloven de criticasters dat ze iets constructief of weldadig aan het doen zijn.
Ik aanvaard de noodzaak van ontlading in gelijk welke mens om de enorme druk die men voelt, omwille van de interne oordelen die men heeft, wat te verlichten én ik kies er ook bewust voor om deze praktijken aan te klagen. Het niveau van afwijzing van zichzelf kan zo gecamoufleerd zijn dat het een bepaalde virulente vorm moet aannemen om naar buiten te kunnen komen. Zonder deze virulentie zou het niet mogelijk zijn om zich te bevrijden van dergelijke inkapseling. De mensen die denken zichzelf te hebben overstegen, gerealiseerd, ontwaakt of op een bepaald spiritueel niveau te zijn, laten niet toe om bloot gesteld te worden in het punt van afwijzing en oordeel waarin ze zich bevinden. Het is daarom dat nieuwe en creatieve vormen naar boven komen om deze interne – zo goed gedecoreerde – hel uit te drukken.
Ik richt me met een zeker gevoel voor detail aan deze mensen die het fijn vinden te praten en te praten over wat ze zien of waarnemen alsof dat dit zeker was of alsof dit het laatste woord was om iets of iemand te definiëren. Men argumenteert bijvoorbeeld: “ik heb in die of die persoon een schaduw gezien”; “er zijn meesters of gidsen van een grote duisternis die jou begeleiden en die me doen twijfelen”; “de entiteiten die sommige spirituele leiders begeleiden hebben een negatieve energie of zijn van een twijfelachtige integriteit”. Ik zou nog veel meer manieren om anderen te de-kwalificeren, kunnen beschrijven en ze zijn gebaseerd op dit principe: WAT IK ZIE MET EEN VERBREED BEWUSTZIJN IS WAAR. Maar ze gaan allemaal net de niet geheelde interne waarheid uit de weg, nl. dat ze in die momenten van expansie het bewustzijn gebruiken als een cinemascherm waarop ze de film projecteren die ze niet willen zien. Het geeft als titel: HET VERHAAL VAN ZELFBEDROG. Want wat ik zie, voel of waarneem van de andere of van het externe geeft me het recht om dat te veroordelen. Het geeft me zelfs het recht om te denken: “ik moet me hier uit de voeten maken vooraleer het me kwaad doet”; “ik moet nu meteen deze weg verlaten want het gaat me naar niets goeds leiden”; “ik moet een andere richting uitgaan want dit is niet de juiste”; “ik heb het gezien”.
Wat men soms ziet wanneer men systeem-therapieën doet of wanneer men entheogene substanties neemt, is dat er een beeld, begrip of een manifestatie verschijnt van signalen die veel meer subjectief dan objectief kunnen zijn. De realiteit is altijd een interpretatie geweest – en zal dat altijd zijn- van het mentale programma dat we allemaal geïnstalleerd hebben gekregen. Het is daarom dat wat men zegt te zien en waaruit men stevige conclusies trekt, eenvoudige projecties kunnen zijn.
Wat deze personen nog niet kunnen zien, is hoe die conditionering hun leven blijft dirigeren. De angst, de schuld, de lafheid of de veroordeling zijn de dominante energieën in dit type personen. In veel gevallen, zijn ze zo koppig dat ze, ook al toont men bewijzen en evidenties, ze geen enkel krediet zullen geven aan geen enkel positief signaal, eenvoudigweg omdat ze in zichzelf reeds het oordeel hebben uitgesproken of misschien omdat ze de beslissing om te veroordelen niet achter zich willen laten.
Wat verbergt zich achter dergelijk soort houdingen? Elkeen kan dat zien als hij/zij het aandurft de sprong te wagen van de afwijzing naar de aanvaarding. Iedereen die de paranoïa-visies gebruikt om het oordeel te manifesteren kan diep in zichzelf gaan om te kunnen zien dat er zich achter al dit strategisch gedoe een weerstand om te vertrouwen bevindt en een predispositie om af te wijzen.
De listigheid van de geest creëert elk type van mystieke fantasieën om te kunnen diskwalificeren. De verruimde bewustzijnstoestanden worden gebruikt door de conditionering, doe enkel wil zien wat hij wil zien, en die niets anders wil zien dan wat hij/zij denkt.
DE WERKELIJKHEID DIE WE ZIEN IS WEZENLIJK IRREËEL. Diegenen die de waarheid menen te bezitten wat betreft de conclusies die ze treffen over anderen, moeten daarom diep nadenken over wat het is dat ze binnenin zichzelf nog niet opgelost hebben.
Wat ik zie in deze personen is een grote nood om de wonde van de afwijzing te genezen. Ik ben bewust dat wat ik zie ook mijn eigen interpretatie is. Ik zie geen kwaadheid, ik zie geen intentie om te vernietigen, ik zie geen duisternis, ik zie een innerlijke moeilijkheid die niet toelaat om verder te gaan dan het punt waar men is gekomen. De frustratie van dit vastzitten genereert een interne drijfveer om de realiteit waar men zich in feite van wil ontdoen naar buiten te lanceren. Het is definitief een zelf-sabotage, een mechanisme van auto-anulatie.
Wanneer de begrenzingen de potentialiteit blokkeren, is er geen manier om dat te rechtvaardigen, uit te leggen of te rationaliseren. Het is ook niet te integreren en het is zo moeilijk om toe te geven dat de begrenzing de potentialiteit overheerst dat het nodig wordt te projecteren. Het is de meest elegante manier om wat eigen is in de anderen te leggen.
Nu is het aan mij om na te denken over wat ik bij jou zou kunnen leggen en wat eigen is aan mij.
Alberto José Varela
Volgende post: DE PARANOÏA-GEDACHTE EN DE NOODZAAK OM TE DEMONIZEREN ZIJN INTIEM VERBONDEN MET ELKAAR. Waarom? Wel nut heeft deze alliantie? Wie gebruiken dit mechanisme?
Paranoia: Inbeelding, overdrijving… gedachten die niet in verhouding zijn en veel groter dan wat in werkelijkheid beantwoordt.
Demoniseren: Aan iemand of aan iets extreem perverse, slechte of duivelse intenties toeschrijven.