GENEZER, THERAPEUT …  OF BEDRIEGLIJK ROLMODEL?  SJAMAAN, MEESTER… OF FRAUDEUR?

Het spel van de genezing schippert tussen het inferioriteitscomplex en het superioriteitscomplex.

Van oudsher werden wij mensen bekoord door de mogelijkheid om iets meer te worden dan wat we geloven te zijn. Alsof het niet voldoende zou zijn om te zijn geboren op een bepaalde manier; alsof we nog niet compleet zouden zijn. Een kat wordt als een kat geboren, leeft als een kat en sterft als een kat. Maar een mens wordt geboren als een mens en wil daarna iets beter of iets verhevener worden. Ook al heeft deze aspiratie een authentieke grond in het feit dat de mens een bewustzijn heeft en kan erkennen dat de mogelijkheid bestaat om zich te verbeteren of te perfectioneren, maakt dit langs de andere kant een storm van ambities los die verband houdt met het iemand anders willen zijn dan wie men is.  Zelfs als de mens zich bewust is van zijn evolutionair potentieel om steeds bewuster, wijzer, meer gecentreerd en evenwichtiger te worden, maken zijn sterke begrenzingen en conditioneringen dat hij sterk ontgoocheld is over zichzelf.

Dat is een centraal thema in het begrijpen van de mens, van wat hem overkomt en van zijn lotsbestemming.

Elke mens heeft de mogelijkheid om spontaan de natuurlijke kwaliteiten waarmee hij geboren wordt, te ontwikkelen of zich te forceren – op basis van druk en eisen – om meer te zijn dan wat hij gelooft te zijn. Dat zijn twee zeer verschillende wegen: de ene is natuurlijk en spontaan; de andere is tegennatuurlijk en geforceerd. Spijtig genoeg heeft de menselijke soort geopteerd voor de tweede weg en heeft hij educatieve systemen ontworpen die gebaseerd zijn op het model van de geforceerde ontwikkeling. De kinderen worden opgevoed opdat ze efficiënt, productief, doelmatig en competitief zouden zijn. Op die manier wordt de zoektocht om bewonderd en erkend te worden, in gang gezet. De opsplitsing tussen zijn en willen worden is reeds een feit en de spleet waarlangs zich allerlei soorten onbehagen filtreren, is reeds open. We zijn klaar om te lijden, om uitgebuit te worden en ook om geholpen te worden ten aanzien van dergelijk lijden. “Au fond” zijn er de onvermijdelijke irritatie en het zich ongelukkig voelen.

Wanneer ik spreek over de menselijke noodzaak om zichzelf te overstijgen, te evolueren, te transcenderen, dan refereer ik naar het feit dat er een grote groep personen zijn die uitwegen,antwoorden en oplossingen zoeken, met veelvuldige definities van wat ze zoeken. Ieder benoemt het op een verschillende manier, zoals bijvoorbeeld: ONTWAKEN, GENEZING, REALISATIE, VERLICHTING, TRANSCENDENTIE, EVOLUTIE, enz. Elkeen mag het noemen zoals hij wil. Het is belangrijk te erkennen dat velen van ons op deze zoektocht zijn naar één of ander hoog doel dus daarom is het gezond om ons te verdiepen in de oorsprong en de motivaties van de zoektocht waarin we ons bevinden. Ze verbergen immers de geheimen m.b.t. de noodzaak om anderen te volgen aangezien deze zoektocht ons in contact brengt met meesters, guru’s, sjamanen, therapeuten en uiteindelijk ook met allerlei technieken, methoden en filosofieën. Dikwijls voelen we ons op deze zoektocht ook bedrogen, voor schut gezet, slachtoffer van fraude of gesteund en geholpen maar dat is niet belangrijk. Het is wel belangrijk om zich bewust te zijn van alles waardoor we onderweg geraakt worden en van het feit of we al dan niet reële stappen zetten in onze evolutie. De gerealiseerde weg is meestal van twijfelachtige waarachtigheid. Het komt redelijk veel voor om mensen tegen te komen die zeggen dat ze al heel wat aan zichzelf gewerkt hebben maar opeens worden ze overspoeld door de gebeurtenissen van het leven die hen aantonen dat ze in feite nog geen interne ruimten van grote kracht hebben veroverd maar wel dat ze zichzelf iets wijs gemaakt hebben.

Het feit van zich bewust te zijn dat er achter dit spel van persoonlijke zelfverwezenlijking een realiteit schuilhoudt die zowel complex als diepzinnig is, plaatst ons op een plek van kracht en wijsheid ten aanzien van onze zoektocht.

EEN KORTE UITLEG OVER DE SITUATIE

Elk kind wordt geboren met primaire of fundamentele behoeften: voedsel, liefde, tederheid, zorg, aanvaarding, respect, erkenning, aandacht, waardering… Wanneer aan deze behoeften niet wordt voldaan, zal hij/zij geen stevige fundamenten voor zijn ontwikkeling hebben, noch een soliede psycho-emotionele structuur. Daarna verschijnen hoe dan ook de secundaire behoeften: begrenzing krijgen, de autoriteit respecteren; gehoorzamen, leren…

Spijtig genoeg zijn bij de menselijke soort de secundaire behoeften in de opvoeding belangrijker en worden ze voor de fundamentele behoeften gezet. Die laatste eindigen soms zelfs in de vergeethoek of worden niet voldaan op de manier waarop de kinderen dit nodig hebben. Naast het feit dat alle nadruk komt te liggen op de secundaire behoeften, wat de natuurlijke orde op zijn kop zet, worden deze secundaire behoeften ook geïmplementeerd met een obsessie voor zekerheid en zonder een bodem van vertrouwen en respect voor de inherente vrijheid van elk kind. Daardoor organiseert er zich dus intern en onontkoombaar een bepaald on-evenwicht waarop elk kind zijn leven zal ontwikkelen. Zo komt hij/zij p een tikkende tijdbom te staan.

Deze vulkaan vol lava van een uiterst hoge temperatuur, is wat ik de “MOLECULE VAN DE CONDITIONERING” heb genoemd. Dat is een energetische configuratie die zich ontwikkelt door wat het kind kreeg en niet kreeg van zijn ouders en de manier waarop hij de relatie tussen hen heeft ervaren of welke weerslag de afwezigheid van een relatie tussen zijn ouders heeft gehad. Het is een molecule die op punt staat uiteen te spatten. De min of meer gedefinieerde fase waarin deze molecule wordt gevormd die de mens gedurende zijn hele  leven zal conditioneren, is ongeveer tot 7 jaar alhoewel ze zich uitbreidt tot aan de pre-adolescentie. In deze periode wordt de belangrijkste levensstructuur gecreëerd.

Na deze leeftijd zullen het opvoedingsproces en de feiten van het leven zelf de creatie van deze fragiele structuur blijven vergezellen waardoor er in elk kind veel persoonlijkheidslagen worden gevormd die deel zijn van de infrastructuur die hij nodig zal hebben om zich te integreren in de maatschappij. Op die manier verandert hij in een veelheid van personages die hem nuttig zijn in de omgang met de omgeving. Om adequaat te kunnen functioneren moet hij zich aanpassen en, zonder zich daar bewust van te zijn, gaat hij een karakter ontwikkelen en een manier van zijn die hem niet eigen is en niet in overeenstemming is met zijn essentie, maar het resultaat van een interactie met de anderen en de druk opgelegd door zijn ouders, de maatschappij en dat deel van zichzelf dat veeleisend is t.o.v. zichzelf om te antwoorden en te voldoen (aan de verwachtingen).

De dag dat dit kind zich daar bewust van wordt, van het feit dat hij bovenop een monumentale vulkaan vol leugens staat die klaar zitten om uitgekotst te worden, begint de afkeer van zichzelf. “Het voldoet me niet hoe ik ben”, “ik ben niet blij met wie ik ben”,  “ik vind mijn manier van zijn niet leuk”, “ik zou iemand anders willen zijn”, “ik zou net als die willen zijn…”.  Au fond komt hij tot de conclusie: “ik ben niet voldoende”.

Deze ideeën accentueren zich nog met het groeien, vooral wanneer ze vaststellen dat anderen wel bereiken wat hij/zij zelf niet heeft kunnen bereiken, of dat anderen hebben wat ze zelf niet heeft na verschillende keren te hebben geprobeerd en op vele manieren.  Het kind creëert dan zijn persoonlijke leugen gebaseerd op wat hij zou willen zijn en ontwikkelt dan een nieuwe serie noden, die ik gecreëerde behoeften noem.  Zo ontstaat bijvoorbeeld de behoefte om meer en beter te zijn, wat een projectie is van een onvoldaan ego dat een levensproject creëert dat gebaseerd is op het tonen iemand te zijn. Maar daarvoor moet men zich veel uitsloven, lange jaren studeren, zich full-time toeleggen, de klok rond werken en beetje bij beetje de vooropgestelde doelen bereiken. De behoefte aan geld, aan studies, aan werk, aan een huis, aan hulpverlening, enz. zijn gecreëerde behoeften gebaseerd op de noodzaak om iemand te zijn, om meer en beter te zijn.

Ik schrijf hier nu in een paar lijntjes bijeen wat ons gedurende verschillende jaren van ons leven overkomt en wat een niet gewenst, tragisch of begrenzend lot schept.

WE VERDIEPEN ONS IN DE WORTELS

Deze absurde maar nuttige ambitie om te “willen zijn” steunt dus op een geheel van tekortkomingen die op hun beurt een minderwaardigheidscomplex creëren dat op zijn beurt ondersteunt wordt door een schizoïde opvoeding die enerzijds het individu onderschat en hem doet geloven dat hij zich vergist, dat hij niet perfect is, dat hij vol fouten is, dat hij slecht en niet compleet is en hem op die manier nog een lager zelfbeeld aansmeert dan  hetgeen hij al heeft en, anderzijds, -om dergelijke tragedie te compenseren- hem motiveert om hoge idealen na te streven door het vooropstellen van te bereiken doelen en objectieven. In dit geval is het bereiken van de resultaten fundamenteel om het gevoel van minderwaardigheid te compenseren.

De meerderheid blijft halfweg steken en bevestigt daardoor nog sterker de idee dat ze niets waard is. Een paar enkelingen bereiken deze hoge doelstellingen, hebben succes in wat ze ondernemen of bereiken grote objectieven. Anderen slagen er in om zeer gunstige veranderingen in te voeren in hun manier van zijn en van in de wereld te staan en daarmee ontwikkelen ze een ander complex: een meerderwaardigheidscomplex. Hun successen maken dat ze zich meer, beter en superieur voelen. Dat zijn diegenen die klaar zijn om leiding te geven, te domineren of macht uit te oefenen over diegenen die zich minderwaardig voelen.

Alles is voorbestemd om onderdanige-dominante relaties te creëren die op hun beurt de situatie nog complexer maken aangezien elke relatie die gebaseerd is op de idee van meerderwaardig-minderwaardig, een hele reeks relatieproblemen  meebrengt en de daarmee samengaande afscheiding van de anderen: distantiëring, conflicten, toenaderingsproblemen , weerstand om zich over te leveren, enz.  Deze hele situatie bepaalt en accentueert de individuele conditionering van een bepaalde persoon.

Ten aanzien van dergelijke situatie hebben we allerlei soorten afleiding gecreëerd om te verhinderen dat we zien wat er met ons gebeurt en zo op die manier ogenschijnlijk goed te blijven functioneren of om te vergeten hoe slecht we er aan toe zijn. Maar er is ook een minderheid van mensen die – aangedaan door dit nefaste educatief proces –  durven oplossingen te zoeken om hun tekortkomingen op te vullen die aanleiding  gaven tot hun laag zelfbeeld. Deze groep wordt gevormd door de zoekers naar de waarheid, door mensen die op één of anderen manier de schade die ze meedragen willen aanpakken, hun barsten willen genezen, hun trauma’s oplossen. Het zijn personen die een vierde behoefte herkennen: de NOOD OM DE PROBLEMEN BIJ DE WORTEL AAN TE PAKKEN. Dat is de groep van personen die steeds groter aan het worden is in de wereld en aan wie ik me met speciale toewijding richt via mijn publicaties in deze blog.

Het probleem is dat veel van deze mensen het probleem wel bij de wortel willen aanpakken maar dat ze het doen vanuit een oppervlakkig perspectief waarbij ze enkel de resultaten willen veranderen maar niet gaan voor een diepzinnige transformatie. Nadenken over welke reële motivatie men heeft, is onderdeel van het proces van interne evolutie, alsook met aandacht de plek bekijken van waaruit we elke beslissing nemen.

Iedereen die iets wil oplossen in zijn leven, op een min of meer oppervlakkige of diepzinnige manier, komt terecht bij één of andere therapie, activiteit of persoon die werkt met persoonlijke ontwikkeling in de hoop dat die kunnen helpen.

Eén van de activiteiten waaraan diegenen met een meerderwaardigheidscomplex zich juist wijden is het aanbieden van programma’s van persoonlijke ontwikkeling aan iedereen die nog steeds een minderwaardigheidscomplex hebben. De taak is zeer eenvoudig: ik moet er me eerst van overtuigen dat ik boven de anderen sta, daarna creëer ik één of ander voorstel of leer ik één of andere techniek die de mensen helpt en bied ik dat aan anderen aan, en op een bepaald moment dien ik hen ervan te overtuigen dat ze dat ook kunnen bereiken. Deze  genezingstruc, min of meer onbewust, functioneert zeer goed voor beide betrokken partijen.

Vele personen die voor de ontwikkeling van anderen werken, kiezen nog een andere meer gesofisticeerde methode: ze zetten zichzelf als model om te volgen en worden op die manier referenten van “hoe men moet zijn” en creëren daarbij hoge idealen gebaseerd op de bewondering die ze bij hun volgelingen of adepten oproepen. ’t Is een feit dat beide opties compatibel en combineerbaar zijn: enerzijds stel ik me boven de anderen door oplossingen en technieken te tonen die hen kunnen helpen en anderzijds toon ik dat ik reeds alles te boven ben gekomen en overstegen heb.

Als ik een webpage en blog gecreëerd heb dan is het omdat ik veel te delen heb met anderen maar deze daad heeft ook vele wortels. Het is duidelijk dat ik dit artikel voor mijn blog aan het schrijven ben omdat ik denk een aantal ideeën te hebben die diegenen die me lezen niet hebben of misschien zijn ze niet zo duidelijk voor hen, als ze voor mij zijn. De handeling om elke vroege ochtend te schrijven wordt gedreven door een gevoel dat ik zeer interessante dingen voor mijn leven ontdekt heb, die me mezelf hebben doen overstijgen, groeien en rijper hebben gemaakt en die me tot een punt gebracht hebben dat ik me open stel om dit met jullie te delen. Daartoe heb ik een lang en diep proces van innerlijke evolutie dienen te realiseren. Het proces heeft me toegelaten om me opnieuw in verbinding te brengen met waarden die in de opvoeding werden geannuleerd, die de natuurlijke vaardigheid van het schrijven en praten  hebben verfijnd en die me de zin en het doel hebben doen ontdekken van het contacteren van anderen via mijn manier van me uit te drukken in woorden. Maar bovenal heb ik al het vooraf beschrevene dienen te transcenderen want wat ik zonet heb uitgelegd was een feit in mijn eigen leven en in het voorstel dat ik deed aan diegenen die naar me toe kwamen.

Nu ik op een heel ander punt ben aangekomen, waarin ik enorm geniet van het werken aan de empowerment van diegenen die me lezen en naar me luisteren, waarin ik me strikt wijd aan het inspireren van anderen zodat ze meesters van zichzelf worden, kan ik een oneindigheid van geheimen die ik omtrent mezelf ontdekt heb en omtrent de duizenden mensen waarmee ik in direct contact ben gekomen, delen. Ik voel dat ik een schat bezit die ik wil delen en dat ik juist daarvan wil leven. Dat is één van de redenen waarom ik deze blog gecreëerd heb.

Dat is ook de reden dat ik voorstel om je hart te openen bij het lezen van iemand die heel wat ervaringen heeft gehad, die zichzelf heeft weten te observeren en weten na te denken over zijn eigen pathologieën en begrenzingen om zich te wagen aan een paar echt ongelooflijke sprongen. Dat heb ik in mijn eigen leven gedaan; sprongen gemaakt. En in geen enkele ben ik gevallen of ben ik gestorven. Daarom dat ik me nu op een plaats kan situeren van besef rond mezelf en rond jou. Ik kijk naar jou alsof ik naar mezelf zou kijken. En ik wil heel duidelijk laten weten dat deze daad van naar jou toe te komen ook deel is van mijn proces van evolutie want jij bent mijn medicijn. Ik wil daarmee zeggen dat het feit van met jou in contact te komen me elke dag geneest in mijn interne aangelegenheden.

Alberto José Varela

[email protected]