MOEDIGE GETUIGENIS VAN EEN VROUW

De stoornissen die het patriarchaat teweeg brengt en de manier om uit deze wereldwijde gevangenis te geraken.

Ik was een wild meisje. Een wild meisje dat het ongeluk had om in een patriarchaal systeem geboren te worden. Tussen machistische vrouwen en mannen. Van kleins af werd me aangeleerd dat er tussen mannen en vrouwen een verdeling van taken, gevoelens en regels was. “Hoe onrechtvaardig!”, dacht ik. “Hoe saai!”

Mijn moeder – ook een wilde vrouw – werd ook in dit systeem geboren en van kleins af aan kon ik haar gevecht zien om zich niet te laten opsluiten, te laten misbruiken, geweld te laten aan doen. Mijn vader –  een zeer gevoelig man – vocht ook. Hij vocht tegen de rol die hij opgelegd kreeg; de rol van macho. Allebei werden ze vernederd omdat ze niet waren wat er van hen verwacht werd. Allebei werden ze verstoten door hun families. Ze waren gewoon te vluchten en in die vluchtpogingen begon ik alleen achter te blijven. Ik voelde me in de steek gelaten.

Ik had de nood om niets te zijn. Ik wilde alles zijn. Dus begon ik me – van zeer kleins af – te verkleden als een jongen, op de grond te spuwen als een macho, een soort “manvrouw” te zijn. De mensen lachten me uit. Via de lach, het hen doen lachen, begon ik me beetje bij beetje in de twee werelden te begeven.

Ik begon theater te spelen op de nonnenschool. Het was curieus om te zien hoe ze lachten terwijl ik hen zogenaamd respectloos behandelde. Ik werd verliefd op het idee te kunnen acteren en de waarheid te zeggen aan het onbewuste van de mensen zonder dat ze er erg in hadden.

Ik ontwikkelde op zeer jonge leeftijd en van kleins af aan was ik zeer sensueel, erotisch en seksueel. Ik deed parfum aan om te gaan slapen. Niet om naar buiten te gaan, zoals ze me zeiden dat ik moest doen.

Ik was nog jong toen reeds hard werd veroordeeld als hoer. Door jongens en meisjes van mijn leeftijd. En uitgesloten als “raar”. Mijn vrienden waren allemaal ouder dan ik en ik begin op zeer vroege leeftijd sjamanistische medicijnen te gebruiken, marihuana te roken, Castaneda te lezen. Ik hield van de Doors, Led Zeppelin, Janis Joplin… De natuur en de dieren waren mijn religie.

Tot ik op een dag verliefd werd. Op een gewonde kind-man, ook slachtoffer van het systeem. En ik beleefde de meest brutale vormen van fysiek en mentaal misbruik. Hij wou me omvormen naar zijn goesting, me ombouwen naar zijn ontwerp, me volledig annuleren. Hij deed me geloven dat de mannen me enkel opzochten omdat ze naar me verlangden. En niets meer. En dat het niet in me opkwam om ook naar hen te verlangen want dat zou willen zeggen dat ik hem niet graag zag en dat ik een hoer zou zijn. Wanneer ik dat toch deed of hij geloofde dat ik dat toch deed, gaf hij me er op zo’n manier van langs dat ik tot op de dag van vandaag niet versta hoe hij me niet vermoord heeft. Wanneer het tijd is om te sterven, sterf je. Wanneer niet, niet.

Zo verloor ik beetje bij beetje mijn vrijheid. Mijn wilde meisje werd opgesloten. Ik transformeerde in een soort meisje-man-vrouw. Angstig, beducht, zonder zelfvertrouwen, rancuneus, vol zelfmedelijden en met veel opgekropte woede. Ik zocht iets, onophoudelijk, want ik kon niet geloven dat de wereld enkel dit was. Ik begon me te drogeren en alles te doen wat ik verondersteld werd niet te doen. Ik deed de dingen niet omdat ik ze wou doen; ik deed ze uit rebellie. Ik viel te prooi aan een compleet auto-destructief spel.   Tot een tumor aan mijn eierstokken me deed ontwaken en ik dringend geopereerd moest worden. Eén geneesheer wou alles laten weg nemen. Een andere zei me dat ik mijn hele leven kon veranderen om te genezen. Deze kanker deed me ontwaken en me – met kracht –  de ogen openen. Ik besloot te genezen. Toen begon mijn zoektocht naar genezing aan de hand van Louise Hay, mijn familie en mijn oncoloog.

Toen ik besloot om actrice te worden – wat één van mijn grote wensen was – ontdekte ik een zeer diepzinnige techniek, samen met mijn leerkracht die ook diepzinnig is. En dat was een bom voor mij. Op enkele jaren tijd kon ik alles doorwerken wat ik me niet echt toeliet te voelen, al mijn blokkeringen ook. Ik gebruikte ook andere therapeutische technieken en methoden van zelfkennis. En toch bleef ik nog steeds mijn centrum zoeken, mijn evenwicht. Zo vond ik het boeddhisme en toen begon een krachtige en belangrijke transformatie van binnenuit. Maar mijn hoofd volgde zijn eigen ritme.

Ik wou gelukkig zijn in mijn leven en ervan genieten. En ik kon niet, ook al had ik al mijn doelstellingen bereikt. In het toneel liet ik me toe te voelen maar eens ik van het podium kwam, kon ik dat niet meer. De stemmen in mijn brein stopten niet met lawaai te maken. De hele tijd. En ik voelde me schuldig als ik begon te genieten. En ik voelde paniek als ik me goed voelde. Ik had zo goed aangeleerd dat na het verlangen en het genieten, de straf kwam.

Zo vond ik de organisatie Inner Mastery International.

Ze werkten met een medicijn dat ayahuasca heet. Het versnelt processen en werkt integrerend. Dat was net wat ik in staat was te ontvangen, net wat ik zocht. Ik had zoveel dingen beleefd, zoveel traumatische ervaringen. Ik had zoveel informatie geaccumuleerd die niet neer zonk, die de hele tijd in mijn hoofd tolde en tolde. Ik was nog steeds gevangen maar door mijn verstand.

Ik had er reeds van gehoord en dacht dat het weer eens een drugs was en ik had het er ook niet zo op begrepen dat het zo verbonden was met het religieuze en met het woord GOD. Dat was een woord dat bij mij netelroos en jeuk in mijn lichaam veroorzaakte. De wereld van sjamanen joeg me angst aan want ik had er veel over gelezen en het was omringd met allerlei soorten magie en macht die ik niet leuk vond.

Langs de andere kant leek het me raar dat men het in dit geval gebruikte om van verslavingen af te komen. Dat doorbrak volledig mijn schema en daar ik het leuk vind om schema’s te doorbreken, besloot ik naar één van hun conferenties te gaan. Toen ik daar naartoe ging, kwam ik te laat. Ik vind het niet leuk om te laat te komen. Ik begon wanhopig aan te bellen en ik wist niet waarom ik zo wanhopig was.

Er kwam een kerel open doen met zo’n vies gezicht dat het indrukwekkend was.  Het voelde alsof ik stoorde. Maar tegelijkertijd verstond ik niet dat op een plek van heling iemand met zo’n vies gezicht en zonder glimlach de deur kwam open doen en niet één van die geforceerde glimlachen die je normaal op plekken van heling vindt. Dat doorbrak nog meer van mijn schema’s.

Binnen vond ik er twee wilde mannen die een conferentie gaven. Het waren Spanjaarden en ze waren formeel gekleed. Maar ze waren wild en dat kon ik rieken. Op dat moment maakte ik verbinding met het kleine meisje dat binnen in mij aan het schoppen was om me duidelijk te maken dat zij er was en vroeg dat ik haar aandacht gaf. Zodat ik zou blijven. Maar  tegelijkertijd begon ik alles te oordelen. Het waren jonge gasten. Wat konden die mij leren? Ze gebruikten een soort tabak die ze in de neus bliezen alsof het cocaïne was. Maar was het niet dat dit hier verslavingen diende te genezen? Ik ging daar helemaal in de war weer weg. Ik was zogezegd boeddhist, gecentreerd, verantwoordelijk. Hoe kon ik me daar bevinden? En niet alleen dat; hoe kon ik er naar verlangen daar te zijn en naar één van hun retraites te gaan?

Ik besloot te gaan. Ik had me getraind in het volgen van mijn instinct en om één of andere reden trilde mijn instinct als een trom binnen in mij. Het was reeds lang geleden dat ik me zo levendig had gevoeld en tegelijkertijd zo verloren. Dit was de weg.

Ik besloot te gaan om van mijn marihuana-verslaving af te komen. En om al mijn ervaringen te integreren en me opnieuw te verbinden met de goesting om echt te leven en echt een goede tijd te beleven.

Ik wou genezen maar had nooit de weg verwacht die voor me lag, die van de liefde. Diep van binnen wou ik opnieuw iefhebben maar niet meer lijden. HA!

Tijdens de eerste nacht verbond ik me met de liefde. Het kwam van alle kanten. Maar ik voelde me dorstig. Dat was de enige keer dat ik twee keer ayahuasca nam want het was zoals liefde drinken. Mijn verstand stopte plots met werken zoals het steeds deed. Ik begon te voelen. Mijn diepste creativiteit werd geactiveerd en ik kon de situatie zien waarin ik me bevond. Ik was dood. Ik had mezelf in de steek gelaten. Er was een stem binnen in mij die me leidde en die me uitlegde wat er aan het gebeuren was. Ik begon me vragen te stellen. Ik had mezelf zo losgekoppeld van mijn lichaam, van wat ik verlangde, voelde en nodig had om te leven dat ik me aan het beschijten was, dorst had en wou overgeven en ik had het zelf niet door had. Toen ik me daarvan bewust werd, dacht ik dat ik zou ontploffen. Maar dat gebeurde niet en ik ontdekte dat er binnen in mij wel een centrum was dat me gidste om alles op zijn tijd te doen. En ik kon doen waar ik nood aan had, stap per stap.

Dat was het begin.

Toen ik naar buiten ging wou ik praten met twee personen die daar waren. Ik wou hen zeggen wat ze moesten doen. Maar ik kon niet. Deze liefdevolle en rustige stem zei me dat ik mijn mond moest houden. Dat ik niet meer kon praten of doen zoals daarvoor. Ik wist niet wie ik was.

Tijdens de  integratie-sessie van de volgende dag vroeg één van de facilitators of ik me opnieuw wilde open stellen voor de liefde. Hoezeer wenste ik dat ze me die vraag zouden stellen. Ik zei “ja” zonder er over na te denken. Daarna deed ik een oefening. Ik moest op muziek dansen en alle personen die daar aanwezig waren, verleiden. Ik aanvaarde de uitdaging. “Ik ben actrice”, dacht ik. “Dat is een makkie”. Maar het was verschrikkelijk. Ik voelde me een hoer. Ik voelde hoe iedereen me veroordeelde. Toen ik er mee klaar was, stond iedereen op en omhelsde me. Ik begreep dat de enige die aan het oordelen was, ikzelf was. En ik ontdekte dat dit geen personage was, maar ikzelf. Ik was me aan het verbinden met wat ik echt voelde.

Vanaf dat moment veranderde alles zich in een dans van aanvaarding, heling en het laten vloeien van allerlei gevoelens die zich vast gezet hadden en die ik niet toe gelaten had om te voelen op zijn moment. Ze gingen allemaal vloeien. In de ayahuasca sessies en in de integratie-sessies.

Dankzij de integratie-sessies kon ik alles wat ik de nacht daarvoor ervaren had, integreren. En me vooral ook beter voorbereiden op de volgende sessies want ik ben nogal gemakkelijk af te leiden. En dat hielp me om me te blijven verdiepen. Maar niet op de manier dat ik dat gewoon was. Er waren dagen dat ze me niets vroegen; het was alsof ik niet bestond, alsof niemand iets van me eiste, alsof ik geen enkel interesse opwekte, alsof ik een spook was. Niemand merkte me op!!!! Ik voelde me afgewezen en in de steek gelaten. Ik kon me voor de eerste keer echt verbinden met mijn nood om in het middelpunt van de belangstelling te staan. En langs de andere kant de noodzaak dat ze voor mij handelden, dat ze me duwden. En ik kwam tot de conclusie dat ik de touwen van mijn bestaan niet meer in handen had. En toen kreeg ik de neiging om daar weg te vluchten. Er ontspon zich een interne strijd tussen wegvluchten of  blijven en het loslaten van het slachtoffer te zijn waarin ik was veranderd. Tegelijkertijd begon ik op internet dingen te lezen die ze van de organisatie vertelden en ook dat genereerde een andere interne strijd en het perfecte excuus om weg te rennen. En in mijn hart als een trom: “volg jouw hart, Paola, volg jouw hart”.

Ze praatten over veel zaken. Vooral over het terug recupereren van de persoonlijke macht. Dat vond ik wel wat maar zelfs dat begreep ik verkeerd. Enfin, het was alsof ik me in het verhaal begaf waarin ik steeds had willen zitten: dat van Alice in Wonderland. Mijn favoriet verhaal. Iedereen was daar gek!! Zo slecht, zo goed! Zo confronterend!  Toen ze van macht praatten, voelde ik hoe ik opzwol en hoe ik de “wonder woman” wou zijn die tegen het kwaad streed. Maar zij zeiden dat met liefde in de ogen; daar waren geen gevechten. Ik voelde me in de omgekeerde wereld. Ik had het gevoel dat ik zot aan het worden was. Mijn grootste angst. En telkens met meer passie en goesting om te ontdekken wat voor een wereld dat toch was. Alles leidde me tot mezelf. Tot mijn binnenste. De enige persoon die een antwoord kon geven op mijn vragen was ikzelf. Hoe verworpen voelde ik me. Wie was ik? En ik werd opnieuw klein.

In dit proces was er iets wat me elke dag meer vertrouwen gaf. En dat was dat ze op veel momenten van kwetsbaarheid misbruik van mij hadden kunnen maken. Vooral toen ik mijn seksualiteit begon te bevrijden. De seksualiteit die zo verdrukt was geweest. In de mate dat ik me vrijer maakte, was ik hun reacties aan het bestuderen. Ik bestudeerde iedereen voortdurend. Tot wanneer ik het niet meer kon controleren en wanneer ik echt begon te verlangen. Toen begon het echt “fucked up” te zijn. Ik had het niet verwacht. En ik wou dit niet meemaken. Verlangen deed me afzien. Ik begon de controle te verliezen en toen begin ik echt te genezen. Een deel van mij had het nodig om aan te tonen dat alle mannen losbandig, misbruikers en machisten waren. Eerst deed ik het onbewust maar op een dag bij me thuis kon ik het gewaar worden. En kon ik me er bewust van worden. En dat bracht me bij de machist, misbruiker en losbandige in mezelf. En hier en nu kan ik niets anders doen dan dankbaar zijn en zeggen: HAHAHAHAHAHAHAHA! Ik was mijn eigen drama aan het creëren, mijn eigen spel. En toen ik stopte met dat spel; begon de hele buitenwereld zich op een andere manier te manifesteren, vanuit de liefde.

Ik bedank de manier waarop ze met de helende energie werken, van begin tot einde. Dat is het mooiste geweest: de ethiek, de liefde en het respect waarmee ze me behandelen. Ze kunnen zien wat ieder nodig heeft en dat is prachtig. Genezing “a la carte”.

Het was, het is en het zal een proces van voortdurende transformatie blijven waar elk ding dat ik beleef tijdens de retraites, net dat is wat ik vanuit de wortel dien te genezen. Het kan mooi klinken maar het is dat niet; het is keihard. Maar helend.  En dat is ook wat er momenteel in mijn dagelijks leven aan het gebeuren is. Buiten de retraites. Ik betrap er mezelf op. Ik kan van mezelf zien hoe ik reageer op de afwijzing, wanneer ik me in de steek gelaten of vernederd voel. Hoe ik verlang en naar wie. En hoe ik op elk moment beslis welke weg ik wil bewandelen en naar waar ik wil gaan. De antwoorden op alle twee, is LIEFDE. Nu hou ik van het systeem; ik hou van mijn kankercellen die me ontwaken en gidsen. Ik hou van mijn ouders en hun wonden. Van wat ze me geleerd hebben. Van mijn broers/zussen. Van de shit die er rondom en in mijn is. IK HEB LIEF.

Ik heb vertrouwen in mezelf ontwikkeld; ik kan duidelijker naar mezelf luisteren en de wilde stem horen die in mij huist en die vanuit het diepste van mijn hart komt en vanuit de liefde, vanuit de diepste liefde. En die volgen!

Wanneer ik die volg is alles rustig. Ik zeg “nee” wanneer ik dat voel, “ja” wanneer ik dat voel. Ik moet dat aan niets of niemand uitleggen. Of wel maar omdat ik dat zelf wil. Enkel meegaan met de stroom en genieten.

Vrede scheppen met dat wrokkige wilde kind en ze veranderen in een wilde vrouw vanuit de liefde.

Ik heb nog veel werk te doen. Maar ik heb mijn persoonlijke macht gerecupereerd. Mijn centrum.

Ik heb me bevrijd van de podiumangst, van mijn constante neurose zodat ik me kan centreren en verdiepen in de personages en ervan kan genieten. En tegelijkertijd er ook met meer gemak afstand van kan nemen. Mijn theaterleven en mijn leven zijn verbonden. Ze zijn niet meer gescheiden. Ik heb kunnen integreren wat mijn geliefde directeur David Mamet zegt: “het personage bestaat niet”.

Mijn ervaring met de Bufo Alvarius was prachtig. Na verschillende ayahuasca-sessies was mijn luistercapaciteit veel dieper geworden. En ik kon gedurende het hele proces naar mezelf luisteren. Het vooraf, het tijdens, het daarna.  Ik kon opnieuw naar mijn angst luisteren, mijn paniek voor het onbekende. Mijn gebrek aan kennis over mezelf en wat ik daarmee aanving.  En gedurende het proces kon ik me helemaal bevrijden. Tijdens de eerste seconden voelde ik een kosmisch orgasme. Mijn verstand was er niet. Eindelijk was het er niet. Dat was het grootste geschenk dat ik ontving in mijn leven. Ik was puur lichaam en geest, leegte en volheid. Ik was overal en alles was in mij. In het niets was het alles. De natuur en de aarde kwam in mij. Daarna het vuur en de wind. Geleid door het water dat niet stopte met stromen. En de slangen, mijn gidsen.

Ik begreep dat ik – om lief te hebben – me moest overgeven en mijn wapens afgeven. Ik gaf ze aan de zon. Ik begreep hoe ik ze gecreëerd had en waartoe en ik voelde dat ik ze niet meer nodig had. Ik kon opnieuw geboren worden als een vrouw en een menselijk wezen vanuit de liefde. De macht zat niet in mijn wapens, het zat en zit in mijn hart.

Ik was niet enkel een angstige vrouw maar een zeer moedige die steeds geleid werd door de liefde. Er was niets slechts in mij. Ze hadden mijn trom afgenomen en ik voelde hoe de trom opnieuw tot mij kwam. Zo kwam ik uit de put. Alleen. En ik koos ook voor het licht. Eindelijk.

Het medicijn hielp me om mijn systeem te re-setten, om mijn verleden te wissen en mijn toekomst die geconditioneerd werd door mijn verleden.  Om in het heden te leven zonder problemen en zonder zoveel ziekmakende en conditionerende verwachtingen. Het hielp me bewust te worden van alles, om alles in de praktijk te zetten en vol te houden in mijn leven.

Achter elke stap zit een beslissing en die is van mij, van niemand anders. Niemand heeft de schuld of is verantwoordelijke van wat ik beslis. De verantwoordelijkheid zit in mij en is bij mij. Ik creëer op elk moment mijn leven. Dus wanneer er iets is dat ik niet leuk vind, ga ik binnen mezelf want bij mij zit het antwoord en bij niemand anders. Tegelijkertijd kan ik niet verantwoordelijk zijn voor wat de ander beslist, net zoals ik daaraan niet schuldig ben. De vrijheid is dat: zijn en beslissen vanuit het hart. Het is de meest directe weg naar de liefde die zeker is vanwaar ik kom en naar waar ik ga en verkies te gaan.  Het is mijn gids.

Dat wil niet zeggen dat ik niet meer veroordeel of dat ik geen angst meer ken of dat ik geen conflicten meer heb want boven alles ben ik me aan het bevrijden van de nood om perfect te zijn en het recht aan het opeisen om me te vergissen in al mijn grootheid. Vanuit de liefde is er enkel vertrouwen en geen fout. En ik verdien het.

Tijdens de laatste retraite deden we een paar diepzinnige visualisaties. Ik kon me verbinden met veel gevoelens en vrede sluiten met mijn ouders vanuit het diepste van mijn hart. Zonder ayahuasca.  Twee dagen daarna ontving ik een video van mijn zus die helemaal verbaasd en verwonderd was want mijn vader was op een familiebijeenkomst voor de eerste keer beginnen dansen. Mijn zus begon hem te filmen en hij begon nog intenser te dansen. Dit is heling. Twee dagen voorheen had ik hem gevisualiseerd al dansend, genietend van het leven. Een paar maanden geleden kon ik hem vanuit het hart bedanken voor veel dingen. En vandaag danst hij.

Ik ben zo dankbaar voor heel dit proces, aan deze helende organisatie en vooral aan mezelf om tot het einde te gaan, te vertrouwen, wat er ook gebeurt. En om mijn hart te openen. En voor wat er nog te ontdekken valt…wat een mysterie…Ik heb vrede gesloten met het mysterie van het leven, met mezelf. En met mijn verstand.

Dit heb ik kunnen integreren en recupereren in de school:

Respect en angst zijn twee verschillende dingen. Men kan respecteren vanuit de liefde.

De persoonlijke macht is de onvoorwaardelijke liefde voor zichzelf.

De ware vrijheid komt vanuit de liefde aan mezelf en niets of niemand kan me dat ontnemen.

Het vrouwelijke verbindt; het scheidt niet.

Mannen en vrouwen verbonden door het vrouwelijke is wat heelt; niet gescheiden.

Er zijn sjamanen zoals de broers pachulkan die ook geleid worden door het vrouwelijke en hun macht gebruiken om te genezen vanuit het vrouwelijke.

Als ik de ander beoordeel, dan veroordeel ik mezelf en de ander. Als ik oordeel en ik moet ergens naartoe kijken, dan is het naar mezelf dat ik moet kijken.

Wedijveren is mijn potentieel en dat van de ander doden. Ons verbinden is samen werken om het maximum potentieel in mezelf en in de ander te ontwikkelen.

Op de pedestal sta ik en niemand anders. Ik ben diegene die absoluut alles creëer.

De medicijnen zijn zeer machtige instrumenten maar iedereen heeft zijn eigen ervaring daarmee. Het is prachtig om te zien hoe iedereen zijn eigen weg ontdekt die naar dezelfde plaats leidt. De liefde.

BEDANKT.

Paola Gadea