RADICALISME, WRAAK, ZELFMOORD EN DOOD… EXTREMISME, GEWELD, OORLOG EN MISPRIJZEN VOOR HET LEVEN.

“Achter elke zelfmoorddaad zit er altijd een intentie tot moord”.

Wat is er met ons, mensen, aan het gebeuren? Elke 20 seconden is er een persoon in deze wereld die zich het leven ontneemt. Meer dan 1 miljoen mensen plegen jaarlijks zelfmoord. Vanwaar komt deze doodswens? Telkens meer terroristen blazen zichzelf op en doden in diezelfde handeling ook andere personen. Kunnen we deze gekte stoppen?

Zelfmoord is nummer één van de doodsoorzaken. Wat gaat er schuil achter deze menselijke pandemie? Toen ik gevangen zat, zag ik verschillende kameraden die zelfmoord pleegden. Ik sprak met één van de functionarissen-therapeuten over het thema en die zei me: “het komt niet goed uit dat men weet dat de mensen zelfmoord plegen want het inspireert anderen om hetzelfde te doen”. Is dat de reden waarom de communicatiemedia het thema niet behandelen? Wil men de waarheid verbergen? Als zoveel mensen tegelijk deze uitweg zoeken voor hun problemen, dient er toch één of andere uitleg te zijn die er een licht op werpt?

Het leger, van soldaten die klaar staan om verminkt te worden, heeft een wachtlijst: steeds meer jongeren zijn bereid om te doden en te moorden. Wat drijft hen in hun binnenste om dit te doen? Dit verklaren met de bewering dat het religieuze fanatiekelingen zijn, is blijven steken aan de oppervlakte van de zaak.

Het is geweten dat er achter elke zelfmoord(poging) een moord(poging) schuilt. De zelfmoordenaar is een moordenaar; een mens die vol onmacht, woede en haat zit. Daarom dient hij/zij te doden. Maar omdat hij/zij het niet aandurft het op grote schaal aan te pakken, doe hij het op kleine schaal en doet hij het zichzelf aan.  En als hij daarbij anderen kan doden in dezelfde handeling, zoveel te beter om zijn vergiftigde intentie van destructie en wraak te vervullen.

Wanneer een zelfmoordenaar dat wat hij haat niet kan doden, groeit zijn dorst naar wraak en wordt die virulent destructief. Wat is het dat de zelfmoordenaar haat? Hij haat fundamenteel ZICHZELF en het LEVEN. Het is evident dat een interne haat hem drijft, een diepe wrok die voorkomt uit concrete feiten, situaties en gebeurtenissen in zijn persoonlijk leven. Het is geen probleem van slechte opvoeding of afwezigheid van opvoeding of van het kerngezin. Het is veel complexer.

De experten die het terroristisch gedrag analyseren, zijn aan het herkennen dat het noodzakelijk is een serie karakteristieken te verenigen om een terrorist te creëren die klaarstaat om de hand te leggen aan zichzelf. Ze moeten mishandeld geweest zijn, een sociale wrok koesteren, een serie trauma’s geleden hebben die hen veel pijn hebben bezorgd, een serie frustraties hebben of een verspild creatief talent of potentialiteit, de hoop hebben verloren, een veralgemeende afkeer voor het leven en de mens hebben en daarbovenop een min of meer overtuigende ideologie die hem motiveert en doet beslissen zich op te offeren voor één of andere zaak. Het creëren van een terroristische geest is m.a.w. een zeer complex multi-facetisch fenomeen. Soms kan één enkele oorzaak de belangrijkste zijn maar het gaat altijd samen met andere factoren die de tendens tot zelfmoord  versterken en definiëren. In het geval van de terroristen die zichzelf opblazen gaat het in werkelijkheid niet om de hand te slaan aan zichzelf of zichzelf op te offeren. Ze plegen zelfmoord met het doel om kwaad te doen aan anderen, om wraak te nemen. Veel zelfmoordenaars beroven zich van het leven om schuld en lijden te veroorzaken bij de hele familie of bekenden. Ze laten een overtuigende boodschap achter van misprijzen en wraak.

Diegenen die bereid zijn om zich een beetje te verdiepen in deze situatie, nodig ik uit om op een rustige en meditatieve manier dit artikel te lezen. Ik ben dit al jaren aan het schrijven maar de gebeurtenissen zetten me ertoe aan dit nu te publiceren.

Op dezelfde wijze waarop er een individueel bewustzijn bestaat dat eigen is aan elk individu, bestaat er ook een collectief bewustzijn dat de verzameling is van alle individuele bewustzijns van elke soort. Langs de andere kant, bestaat er – net zoals er een collectief bewustzijn is waarin een impliciete kennis zit die we verwerven bij de geboorte en dat we delen als soort en waar we ook toegang tot hebben –  ook een collectief bewustzijn dat een groot deel informatie bevat dat ons niet zo bevalt of dat we niet zo graag bij de hand hebben. We hebben er bijgevolg ook niet zo gemakkelijk toegang tot maar tegelijkertijd beheerst het een groot deel van ons leven.

Binnen deze donkere en verborgen zone bestaan er bevelen die geregistreerd worden als gevolg van de besluiten die elke soort trekt op basis van de ervaringen. Uit deze compacte en niet te ontcijferen informatie, ontstaan de meeste automatische gedragingen. Doordat ze automatisch zijn is het niet nodig er veel bij na te denken of te analyseren, aangezien de conclusies in de loop de tijden en volgens de beleefde ervaringen voor zichzelf hebben gesproken. Vandaar dat ze bevelen zijn geworden waaraan de meerderheid, van zij die behoren tot dezelfde soort, niet kan nalaten te gehoorzamen.

In het specifieke geval van de menselijke soort, is er een onbewust bevel dat reeds duizenden jaren bestaat en dat zich elke keer meer accentueert. Het is het bevel van ZELFMOORD of wat men ook de ONBEWUSTE DOODS-IMPULS noemt. Het gaat om een niet rationale zoektocht  naar het beëindigen van het leven, naar het anticiperen van het moment van de dood en dat te doen op een min of meer geprovoceerde of toevallige wijze. Alsof we tot de conclusie zouden gekomen zijn dat er geen oplossing is, dat het leven geen zin heeft en dat de enige uitweg is te stoppen met alles; en daarbij natuurlijk te beginnen met het eigen leven.  Dit zet dan een serie houdingen, gedragingen en beslissingen in gang die zich richten op het uitvoeren van dit doods-bevel via het creëren van allerlei auto-destructieve en ongezonde gedragingen.

Ik wil dat je weet dat dit artikel geschreven werd door veel auteurs. Sommigen daarvan werken aan deze blog; veel anderen zijn cliënten of lezers en de meerderheid zijn mensen die zich overal ter wereld bevinden en die ik niet persoonlijk ken. Als schrijver ben ik op dit moment de vertegenwoordiger van hen allemaal. Ik behandel het thema alsof het een handeling van globale kanalisatie zou zijn. Ik vertaal de beschrijving van een serie menselijke handelingen die beheerst worden door het collectief onbewuste. In dit geval is het een houding die ons zelfs onvrijwillig naar de dood leidt. Het feit dat we er een beetje licht op werpen, is om te zien of we het herkennen in elk van ons en heeft als doel om dit doods-bevel te de-programmeren. Maar het is iets dat beetje per beetje zal gebeuren. Eerst en vooral dient het herkend te worden op individueel niveau en daarna  dient er een heling volgens de regels van het spel te gebeuren. En wanneer we de levenslust recupereren zal deze onbewuste doods-drang beginnen af te brokkelen.

We zouden onszelf ernstig dienen af te vragen: waarom zijn we de levenslust kwijt geraakt? We willen het leven verlengen door de dag van de dood uit te stellen maar we willen niet waardig en gezond leven. Deze realiteit wordt duidelijk in de contradictie van het feit dat de levensverwachting steeds meer stijgt en dat, langs de andere kant, steeds meer mensen zelfmoord plegen.

Een deel van het menselijk brein bevat informatie die de hele soort aanbelangt, die weet wat er aan het gebeuren is bij de meerderheid van de mensen, die weet wat de gemeenschappelijke problemen zijn. Dit onbewuste en ongelooflijke intelligente deel moet geen akkoord vinden met de miljoenen menselijke breinen; het gaat niet om een discussie of overtuiging van ideeën; het is enkel een geresumeerde en gecondenseerde laag.  Het is de som van allen. Het is zoals een  wifi van de hele mensheid die de-codificeert wat elke mens voelt met betrekking tot het leven. Het is een onschuldig en zuiver besluit dat – ook al lijkt dat contradictorisch – als doel heeft de soort te bestendigen.  In het onbewuste zitten veel bevelen om zorg te dragen voor het leven, om ons te beschermen, om alert te zijn. Maar hoe kan zelfmoord bijdragen aan de bestendiging van het leven?

Als wij menselijke wezens de waarheid zouden kunnen zien i.v.m. wat er aan het gebeuren is op wereldschaal en zouden kunnen aanvaarden dat we gefaald hebben; dat de religieuze, politieke, opvoedkundige, familiale en arbeidsmodellen voorbijgestreefd zijn en dat ze te kort schieten voor menselijke wezens die veel meer aspireren, dan zouden we ons grondig kunnen bezinnen over het levensmodel dat we gecreëerd hebben. We zouden ons kunnen bezinnen over alle scheuren en kloven in het model waarlangs ons enthousiasme, onze motivatie en onze levenslust wegvloeien. We zouden dan ook de nodige veranderingen en transformaties kunnen teweeg brengen op individueel en sociaal vlak zodat deze destructieve conclusie ophoudt een invloed te hebben op onze manier van handelen en op onze manier van ons doorheen het leven te bewegen.

Enerzijds schreeuwt ons instinct: IK WIL BLIJVEN LEVEN! Anderzijds roepen onze collectieve besluiten: IK WIL ZO SNEL MOGELIJK STERVEN! Beide lokroepen bestaan naast elkaar in dezelfde persoon en veroorzaken een ondraaglijk intern gevecht. Een intern schizoïde debat.

Tegenover de wrede werkelijkheid van te willen leven en tegelijkertijd te willen sterven, hebben we een tussenoplossing gecreëerd: de “homeopatische” zelfmoord. Dit gaat over de schade die we ons dagelijks en op een stiekeme manier aandoen: beetje per beetje, zonder dat we het merken. Dus enerzijds blijven we leven en anderzijds beroven we ons elke dag een beetje meer van het leven. Op die manier beantwoorden we aan de bevelen: dat van te blijven leven en dat van het te vernietigen.

Diegenen die bewust beslissen om zelfmoord te plegen, doen het op verschillende manieren: zich de slagaders doorsnijden, zich ophangen, zich naar beneden storten, vergif innemen, zich verbranden, enz. Maar er bestaan veel meer onbewuste manieren van zelfmoordpoging, zoals roken, slecht en ongezond of overvloedig eten, verkeersongelukken veroorzaken, zich drogeren, naar de oorlog gaan, enz. En dan bestaan er ook nog de dagdagelijkse en zeer subtiele methodes van zelfdoding, zoals: slapen met iemand die niet van ons houdt, het leven delen met iemand omwille van één of ander belang zelfs als we deze persoon niet aangenaam vinden; ons slecht laten behandelen; toelaten dat men ons vernedert zonder te reageren; werken in iets dat we niet leuk vinden; zwijgen wanneer we willen spreken; oordelen en veroordelingen aanvaarden; geen zorg dragen voor de natuur door de rivieren te vervuilen en bomen om te kappen, enz. enz. Er zijn zoveel manieren om collectief zelfmoord te plegen…

Er zijn veel manieren om geweldadig te zijn t.o.v. onszelf zijn, soms min of meer subtiel en gecamoufleerd maar uiteindelijk manifesteren ze zich steeds op een tragische en duidelijke manier.

Alles wat we doen en dat het leven verkort of dat de kwaliteit en het genieten van het leven doet verminderen, is op één of andere manier een zelfmoord-daad.

Wat een toeval dat – volgens het woordenboek – het antoniem of het tegenovergestelde van  “ZICH OP OFFEREN” of “DE HAND AAN ZICHZELF SLAAN”  het “VERGEVEN” is.

WANNEER WE ONSZELF KUNNEN VERGEVEN, EINDIGT ELKE ZELFMOORDDAAD.

WANNEER WE VERGEVEN IS ER GEEN NOOD MEER OM OP TE OFFEREN, TE STRAFFEN, WRAAK TE NEMEN OF TE DODEN.

Alberto José Varela