EEN AANVAL OP HET IK
Artikel gepubliceerd in het tijdschrift “Red Alternativa” in 2008, van Alberto José Varela
Dit artikel schrijven is misschien de grootste fout die ik heb begaan sinds ik schrijf. Beetje bij beetje verlaat ik de prostitutie en vind ik de moed om mezelf te zijn in elk woord dat ik overbreng, om zo te stromen tussen de waarheden en de leugens. Misschien vind je het weerzinwekkend om dit artikel te lezen. Maar het kan ook het begin zijn van een transformerende etappe in jouw leven.
Er zijn twee goed gedefinieerde groepen van mensen: diegenen die van zichzelf houden, zich aanvaarden en respecteren, en diegenen die niet van zichzelf houden, zich haten en zichzelf afwijzen. Er zijn geen groepen daar tussenin. Het is niet nodig om zichzelf wat wijs te maken. Aanvaard je jezelf of verwerp je jezelf? Het is zoals vragen aan een vrouw of ze zwanger is of niet. Je kan niet een beetje zwanger zijn of half-zwanger zijn; je bent het of je bent het niet.
De tweede groep is ruim in de meerderheid, met mogelijk een percentage dat schommelt tussen 99.8% en 99.9% van de wereldbevolking. Ik behoor tot de eerste en fantastische groep maar om daar te geraken heb ik een enorm werk met mezelf moeten doen. Het is zoals kunnen binnentreden in een selecte club na een heel groot werk van begrijpen te hebben gedaan. Ik voel dat ik momenteel een recuperatie-campagne voer van diegenen die in de tweede groep zitten, zodat ze kunnen overgaan naar de eerste groep. Ik ben een deserteur en ik zou willen dat iedereen die nefaste groep verlaat die komt van de afkeer, de haat, de jaloezie en de wrok.
Misschien zijn we in heel de wereld slechts enkelen die gerebelleerd hebben en gevlucht zijn van deze sekte van personen die zich niet appreciëren of waarderen, om over te gaan naar die groep van personen die zichzelf graag zien zoals we zijn.
Het is heel hoopgevend dat diegenen die niet in deze kostbare groep zitten, zich er bewust van aan het worden zijn hoe slecht men er aan toe is in de andere groep en dat het verlangen groeit om daaruit weg te gaan. Ze hebben heel hun leven in deze meerderheidsgroep gezeten van personen die zichzelf niet graag zien. Ze zijn het daar gewoon, hebben er hun leven in opgebouwd, hebben er veel vrienden gemaakt, hebben er maatschappijen en akkoorden gesmeed, familie gevormd, koppels en veel interesses gecreëerd. Velen van hen hebben ingezien dat men in die groep niet echt gelukkig is en ze vragen zich af: “hoe kan ik hier uit geraken?” “Het is even moeilijk als uit een sekte weg te geraken”.
Het eerste en enige dat men daarvoor dient te doen is van zichzelf te houden; anders is het onmogelijk om naar de andere groep te passeren. Maar dan komt de vraag: “Hoe ga ik van mezelf houden? Hoe ga ik mezelf aanvaarden en respecteren als ik nooit gevoeld heb dat ze dat bij mij gedaan hebben? Hoe doet men dat, van zichzelf houden, als ik mezelf niet aanvaard heb en als men mij van kleins af aan geleerd heeft mezelf af te wijzen? Hoe stop ik met mezelf af te wijzen?”
De twee manieren om te komen tot een houden van zichzelf of tot het achter zich laten van elke afwijzing, zijn: via de zelfkennis: de meditatie; de therapie; de spiritualiteit; of via de ander: door relaties met bewustzijn te beleven en te ervaren. Het zijn twee waardevolle en mogelijke wegen en elk menselijk wezen kan kiezen welke weg hij zal bewandelen. Maar eerst en vooral zal hij de beslissing moeten nemen om weg te stappen van de afwijzing en het gebrek aan liefde.
Het is mogelijk om de liefde voor zichzelf te herwinnen in de eenzaamheid, door zich opnieuw te verbinden met de essentie en te herkennen dat het bestaan van ons houdt. Dat is de weg van de introspectie, van het diepe werk. Het is een langer en zwaar proces, en ook trager. De andere optie is dat je je openstelt voor de liefde van andere mensen; dat je de liefde zonder remming kan ervaren. Deze weg activeert veel weerstand omdat we het onszelf ontnemen om graag gezien te worden. Daarom is het een moeilijkere en meer risicovolle weg dan de andere want er zullen een oneindig aantal traumatische en problematische ervaringen opduiken als gevolg van je contact met mensen die zichzelf ook niet graag zien en voor wie het moeilijk zal zijn liefde te geven waardoor ze er enkel zullen vragen vanuit hun nood. Maar in ieder geval is deze optie ook mogelijk. Je kan zelf parallelle wegen opgaan: die van de zelfkennis en de andere. Dat is de weg die ik heb gekozen.
In elk van beide gevallen, als je op een dag jouw eigenliefde recupereert en alles wat je in jou hebt accepteert, zal er een echt mirakel gebeuren. Je zal opnieuw geboren worden voor het leven; je zal je openen voor het bestaan en je zal dankbaar zijn voor alles wat het bestaan je toezendt. Je zal een liefdesrelatie hebben met de dingen en met alle personen.
Als dat gebeurt, zal je niet enkel gelukkig zijn en je voelen maar zal je ook beginnen zien hoe zij die tot de andere groep behoren, reageren ten opzichte van iemand die gestopt is met zichzelf te haten en die van zichzelf begint te houden. Je zal een deserteur zijn voor diegenen die niet van zichzelf houden. Ze zullen je zeggen dat je in één of andere sekte bent gesukkeld. Dat is het enige waar ze kunnen opkomen om je met angst op te zadelen.
Als je het aandurft, dan daag ik je uit om het volgende artikel te lezen over de arrogantie. Lees het met bewustzijn zodat je ziet wat je voelt. Jij kan één van die mensen zijn die in de meerderheidsgroep zit van diegenen die zichzelf afwijzen of iets haten in hun leven. En dit kan een opportuniteit zijn, ook al is het een moeilijke, om daar uit te geraken.
Maar daartoe dien je te vloeien, los te laten, te stoppen met controleren. Want de vlotheid krijgt men door in elk soort water te schipperen, welk dan ook. Enkel door ons zowel in de leugen als in de waarheid te verdiepen, zullen we kunnen weten wat zeker is.