Aan diegenen die werkelijk niet willen zien of werkelijk niet willen vinden wat hen doet lijden, BEVEEL IK NIET AAN OM DIT ARTIKEL TE LEZEN .
Schrijven brengt me in de problemen. Ik heb privé-berichten ontvangen van lezers die het eerste deel van de post over Wat is de Oorsprong? gelezen hebben en die me duidelijk gemaakt hebben dat er zich vele deuren en ramen aan het openen zijn, waardoor er veel licht van begrijpen binnenkomt en veel wind van genezing. Voor sommige personen is deze wind als een cycloon die alles ondersteboven keert. Ze verwijten me dat ze alle ideeën goed op een rijtje hadden en door mijn artikel te lezen, nu alles in de war is. Anderen zeggen me dat het hen een directe weg heeft geopend naar wat ze op zoek waren maar dat het directe licht dat nu binnenkomt hen zo verblindt dat ze hun ogen zouden willen sluiten. Maar ik kreeg veel meer commentaren, allemaal min of meer positief en ze komen allemaal samen op één punt: dat ik me in grote problemen gebracht heb door zo gevoelige en diepe punten aan te raken. Deze situatie verplicht me er nu toe om mijn begrip van enkel van deze interne zaken te verduidelijken die te maken hebben met de genezing van de mens. Sommigen zeggen me: “nu je je in iets gesmeten hebt dat zo diep gaat, zal je moeten verder gaan”. Het is duidelijk dat hoe meer ik me in deze thema’s en concepten begeef, het probleem enkel groter zal worden maar ik ben klaar om verder te doen tot er genoeg woorden, reflecties en energie is om deze wereldbol te laten exploderen in een groot “begrijpen”, zowel voor mij als voor diegenen die me lezen.
In het eerste deel heb een aantal ideeën achtergelaten die me onschadelijk leken maar die een authentiek gevaar zijn voor diegenen die op dezelfde manier verder willen doen. Een psycholoog en psychotherapeut die alles leest wat ik schrijf – of beter gezegd die alles slikt, meer dan leest – heeft me dat aangetoond. Hij is een grote bron van inspiratie voor mij telkens wanneer ik met hem praat omdat hij een zo intelligent, wakker en open wezen is. Steeds wanneer ik maar enkele minuten met hem praat, begin ik meer ideeën te krijgen over de punten die we niet mogen vergeten in de weg van interne evolutie naar de genezing. Hij heeft me zonet opgebeld om me enkele vragen te stellen die samen te vatten zijn in deze ongelooflijke vraag: ¿Wat gebeurt er met mij. En waarom gebeurt dat nu?” Het is niet nodig dat ik details geef van wat hij me verteld heeft maar het is een vraag die een serie bijkomende antwoorden heeft opgeleverd die kunnen helpen in het vinden van een degelijk antwoord op de meerderheid van de twijfels die we hebben.
De genezing heeft een volledig existentieel en spiritueel aspect dat zich niet direct verbindt met de trauma’s of met de wonden van het verleden. Maar wel met het feit van het bestaan te begrijpen. De verzoening met de oorsprong hangt af van het weten waar ik vandaan kom en waarheen ik ga; met het begrijpen waarom ik besta, waarom ik ben hoe ik ben en waarom ik hier ben. En dat alles is intiem verbonden met de vraag van deze prachtige lezen van mijn blog: “Wat gebeurt er nu met mij. Waarom gebeurt dit met mij?”.
Alles war er met ons gebeurt is intiem verbonden met het punt dat we ons in een proces van bewustzijnsevolutie bevinden dat ons onvermijdelijk naar de genezing leidt.
Er zijn personen die door hun groot begripsvermogen en het vermogen om concepten te assimileren, een virtuele realitiet van zichzelf creëren. Alsof ze een plaats construeren waarin ze geloven zich te bevinden of waar ze geloven te zijn geraakt door boeken te lezen, cursussen en workshops te volgen, zich gevuld te hebben met kennis en op bijna alles een antwoord te hebben. Maar dan gebeurt er plots iets dat hen overstijgt, dat ze niet meer kunnen plaatsen, dat hen blootlegt in hun werkelijke situatie en hen doet zien dat deze plaats waarin ze dachten zich te bevinden niets meer is dan een fantasie. En dan is het nodig om te erkennen en eerlijk te worden met zichzelf. Er is geen andere optie als men niet wil voortdoen in dezelfde krul van herhalingen van feiten die hen doen afzien.
Deze personen die niet in staat zijn om te zien dat alles een droom is, dat het bestaan een spel is, dat wat we zien een illusie is, zijn personen die in het algemeen nog veel zaken op te lossen hebben en dat op én of andere manier nog niet hebben kunnen doen. Ze gebruiken daarom spiritueel dat wat ze begrepen hebben om zich te verschuilen van de pijn die het zou kunnen inhouden om toe te treden tot deze die punten die vermeden werden of niet opgelost. In die zin kan het begrijpen van de droom en van de illusie ons zelfgenoegzaam maken: het begrijpen van enkele aspecten van de het bestaan en de spiritualiteit kunnen een evasieve daad zijn om niet te moeten toetreden tot de kern van de pijn die op zijn beurt de oorsprong verbergt van waarom we telkens weer hetzelfde recreëren.
Het is mogelijk dat deze woorden jou een oriëntatie geven. Wanneer we geen echte liefde kennen, dan worden we onwaardig. We voelen dat we het slechtste verdienen, of dat het beste niet voor ons is. Dat is wanneer de interne storm losbarst. Dat gebeurt wanneer we nog kinderen zijn en tegenover zoveel ongecontroleerde beweging van onprettige emoties en gewaarwordingen, is het enige wat we kunnen doen controleren, vergeten, opzij kijken, ons bezig houden.
Het is daarom dat er in deze wereld zoveel zaken zijn die speciaal gemaakt werden om de mens af te leiden zodat hij zich de ramp waarvan hij voortkomt niet kan herinneren. De ontspanning en de afleiding zijn een grote mondiale business die – by the way – ook het systeem dient zodat alles bij het oude blijft, zonder zich te herinneren dat ze zich op een bepaald moment bewust werden dat er niemand van hen hield. Zou zich dit herinneren tragisch zijn voor de mensheid? Veel tragischer is het om dit te verbergen in het onderbewuste want het is daar dat met volle kracht de auto-destructieve handelingen ontstaan. Vanuit dit verbergen, worden oneindig veel mechanismen gecreëerd en zijn eigen intellect die zich juist dan en daar zullen activeren, op de precieze momenten zodat alles hetzelfde blijft. Het zijn kringlopen die geprogrammeerd worden door het onderbewuste om zo niet uit wat de meesters het wiel van de vergissing noemen. Voor mij is het echter het wiel van de horror. Wat kan de zin zijn van het blijven recreëren van de trauma’s? Waarom blijven we situaties aantrekken die ons kunnen doen wentelen in de pijn die de wonden veroorzaken?
Vanwaar komt die drang om onszelf onbewust pijn te doen?
De herinnering recupereren van deze tragische realiteit van niet graag gezien te zijn geworden, nodigt ons allemaal uit om therapie te doen, om deze primordiale wonde te genezen, om onszelf te begrijpen en elkaar te helpen en ondersteunen. Het zet er ons toe aan een oplossing te zoeken. Daarom voel ik, in de mate dat het menselijk bewustzijn verhoogt, de hele wereld zich voorbereidt om in therapie te gaan. Er is geen andere oplossing als we de problemen van bij de wortel willen aanpakken. Maar het is een heel nieuw, origineel en nog ongekend type van therapie.
Ik kan de grote nood aan therapie vaststellen bij zoveel mensen die ik zie in de retraites die we organiseren en waarop ik aanwezig ben. Misschien is dat de belangrijkste motivatie waarom steeds meer mensen naar onze retraites komen, omdat we alles oriënteren naar de verdieping in zichzelf via psychotherapeutische processen die ons klaarmaken om de grote sprong naar binnen te maken. We creëren een nieuw type van therapie dat naar de wortel van het probleem kan komen.
Het niet ervaren van liefde of de ervaring van valse liefde is de bron van elke verslaving, van elk lijden, van elk onevenwicht, van elk gebrek aan harmonie. Bij het construeren van een identiteit of van een personage dat de afwijzing en de verontwaardiging accepteert, begint men daarom allerlei mechanismen te creëren die zich bezig houden om gedurende het hele leven hetzelfde lied te creëren. Telkens opnieuw zal men hetzelfde horen: “IK BEN NIETS WAARD”,“IK DIEN TOT NIETS”, “IK BEN NIET WAARDIG”, “IK VERDIEN HET NIET”, “HET GOEDE EN HET BESTE IS NIET VOOR MIJ”, met een ijzige muziek op de achtergrond, wiens stem “in off” zichzelf steeds herhaalt om ons te gidsen op de weg van de zelfdoding.
Het is zo duidelijk dat als wat er gebeurt niet te verenigen is met wat we verdienen, dat is omdat we er nog steeds niet toe gekomen zijn om ons te vergeven, ons te waarderen en te bevrijden van elke schuld of gevoel van onwaardigheid. Als je tegenover alles wat er je gebeurt en wat je doet lijden, vanuit je diepste verstaan zegt: “Dat is voor mij want ik verdien het niet” dan zal je nooit meer toetreden tot dat wat je pijn doet. Als je jezelf nog steeds pijn doet, is dat omdat je nog niet weet dat je waardig bent.
Mijn spontane antwoord aan deze man die me vandaag opbelde was: “JE HEBT NOG STEEDS NIET ONTDEKT DAT JE WAARD BENT. JE HEBT NOG STEEDS DE WAARDIGHEID NIET GERECUPEREERD. JE HOUDT NOG STEEDS NIET VAN JEZELF”.
Hij antwoordde me: “Nu realiseer ik me dat ik van anderen heb kunnen houden in die mate en tot op hetzelfde punt als ik van mezelf kon houden”.
Ik zei hem: “Elke repetitieve handeling is een handeling die één of andere gedachte die zich in jou heeft geïnstalleerd re-affirmeert. Je bent nog steeds verslaafd aan de straf. De set van macabere instrumenten die je hebt gecreëerd en die je tot in de perfectie gebruikt om jezelf te folteren, is bewonderenswaardig. Instrumenten van onbewuste zelffoltering. Hij begon te lachen zonder stoppen terwijl hij steeds herhaalde: “Instrumenten van zelf-foltering die we gebruiken om ons te straffen” en ook ik begon als een gek te lachen… Die uitdrukking is zeer confronterend maar tegelijkertijd ook zeer komisch want het legt een absurde houding bloot die we aannemen om in dezelfde stront van altijd te blijven zitten. Hij zie me: “Nu ben ik weg want ik ga in 20 minuten een conferentie geven. Maar ik heb gehoord wat ik nodig had. Bedankt”.
We laten ons mishandelen, we laten ons vernederen, we aanvaarden dat ze ons verraden, we steunen diegenen die tegen ons liegen en die ons afwijzen, we volgen diegenen die ons naar de afgrond van het onbegrip brengen… Wat zijn we aan het doen?
De aanwezigheid en de afwezigheid van liefde. Op zoek naar de wortel van een existentieel conflict.
Aan het begin zei ik dat de genezing een volledig existentieel en spiritueel aspect inhoudt dat niet direct een verband heeft met de ervaren trauma’s of met de wonden van het verleden. Maar wel eerder met het begrijpen van bepaalde aspecten van het bestaan om zo de vrede en de harmonie te vinden in ons centrum. Alles herleidt zich tot dezelfde vraag die deze lezer me stelde: “waarom overkomt er me wat me overkomt”?
Ook al lijkt het dat de afwezigheid van liefde een psycho-emotioneel feit is dat beschouwd wordt als een wonde van het verleden of van een trauma dat vanuit een therapeutisch gezichtspunt moet behandeld worden, zijn voor mij alle situaties die verbonden zijn met de afwezigheid of het gebrek aan liefde “au fond” een existentieel probleem met spirituele wortels, die een piste geven over de oorsprong van het menselijk conflict. Dat conflict kan niet opgelost worden met therapieën maar zij kunnen de persoon wel voorbereiden om de sprong te maken naar het grote verstaan. Tenminste als het therapieën zijn ondersteund zijn door een bewustzijnsverruiming en een precieze ondersteuning aan de persoon op het juiste moment en op juist die plek vanwaar hij de sprong kan wagen… naar de genezing.
Het gebrek aan liefde is de meest diepzinnige ervaring om te begrijpen. Er ons van bewust worden dat we uit liefde zijn geboren, dat we naar de liefde gaan, dat alles gemaakt is uit liefde en dat ergens tussenin we op veel wijzen en in veel momenten van ons leven en van toen we nog een kind waren, het gebrek aan liefde hebben moeten ervaren.
De ervaringen van afwijzing, vernedering, veroordeling, verwaarlozing, mishandeling en repressie genereren een register van gemis aan liefde dat zeer diep snijdt in gelijk welk mens. Daar in het diepste leeft het existentieel conflict van het grootste kaliber: het is zo complex dat het niet met helderheid kan gezien worden door een geest die niet veel meer hulpmiddelen heeft om verder te gaan dan wat de ogen zien. Het is zo mysterieus dat het niet ontdekt kan worden door een intelligentie die niet in staat is om zich te focussen op het onbekende. Om het origineel conflict te overstijgen dient men een weg van innerlijke evolutie af te leggen waarbij therapieën en spiritualiteit complementair en geïntegreerd hand in hand in de richting van eenzelfde objectief: de genezing van de ziel. Die ik definieer als: DE VERZOENING MET HET BESTAAN.
We kunnen een heel leven en een hele eeuwigheid spenderen aan het ons afvragen “waarom moet ik dit beleven, waarom moet mij dit overkomen”? En je kan miljoenen uren van de beste therapie krijgen, met betrekking tot deze vraag. Je kan jezelf liters ayahuasca intraveneus toedienen. Je kan de meest heilige en toegewijde leerling zijn of je kan de meest ongelooflijke offers brengen maar deze vraag zal door je onbewuste blijven zweven. Je verstand zal jou oppervlakkige antwoorden geven maar je hart zal er niet toe komen het te begrijpen. In het beste geval zal jouw verstand je hulp doen zoeken maar je zal jezelf niets kunnen wijsmaken dat “je er reeds aan gewerkt” hebt. Jouw ziel zal weten dat deze ervaring van onbegrip daar nog is. Het kan je zelfs zoals mij overkomen dat je de liefde gevonden hebt, dat je die op verschillende manier ervaren hebt en met veel verschillende personen, met verschillende soorten banden. Maar dat zal enkel de pijn verlichten van de vaststelling dat we in een wereld leven waar alles wat we creëren enkel dient als een substituut, om dit gebrek aan liefde te vervangen. Dat er miljoenen personen zijn die tegenover deze ramp het niet kunnen beleven en ervaren van de liefde, zich op een oppervlakkig leven storten, vol met afleidingen en vluchtwegen; ofwel tragisch, folterend en zelfs in de richting van zelfdoding.
Hoe bizar en contradictorisch is het niet, dat de liefde die alles gecreëerd heeft en die de meest machtige creatieve kracht is, ons anderzijds in een virtuele tijd-ruimte heeft geworpen op zijn afwezigheid te ervaren, ons te veroordelen tot een niet aflatende zoektocht en ons als een slaaf al het mogelijke te laten doen om dit toch maar te bereiken. Het is alsof men ons in een existentiële bubbel heeft gestoken, afgescheiden van de liefde, zodat het verlangen om ons opnieuw te ontmoeten creatieve en constructieve wezens zou maken, wezens die allerlei nuttige en prachtige zaken uitvinden.
Zoe herken ik ook de inspiratie die me momenteel hierheen gebracht heeft voor twee dagen en nachten in Euro Disney in Parijs. Ik kwam met mijn twee jongste dochters van 8 en 13 jaar, Amelýs en Anahí, die gelukkig zijn om hier te zijn. Paula en ik kijken naar hen en laten hen op duizenden manier tonen hoeveel we van hen houden. Ik ben me ervan bewust dat van hen houden een verzachting is voor het existentieel conflict dat ook zij misschien op een dag zullen begrijpen. Ik zie zoveel mooie dingen hier. Het is spectaculair, een prachtig landschap. Ik zie ook veel plezier en afleiding van duizenden personen waarvan ik het niet kan nalaten hen dieper te observeren. Ze bewijzen diep vanbinnen hetzelfde oorspronkelijke trauma te hebben dat verband houdt met het niet kennen, de afwezigheid of het gebrek aan liefde.
Het lijkt een leugen dat het onze eigen essentie is, die we niet kunnen kennen en ervaren: DE LIEFDE. En dat de weinige of zwakke registers van liefde die de meerderheid heeft van een gedistortioneerde liefde zijn, beladen van manipulatie en chantage; liefde in kleine letters die een verband houdt met verzorging, geschenken, over-bescherming en ons volstoppen met materiële zaken. Het soort van liefde dat ons in de schuld zet, dat ons ten slaaf maakt en dat het conflict zelfs nog erger maakt.
LIEFDE zijn maar niet leven vanuit de LIEFDE is iets wat we kunnen beginnen begrijpen, integreren en ombuigen in een energie die ons kan veranderen vanuit de wortel.
Mijn moeder noemde me toen ik klein was “het uitvinderskind”. Ik gebruik deze creatieve energie om op duizenden manieren te spelen met woorden en ideeën, op zo’n manier dat ze zich op magische wijze kunnen transformeren in begrijpen.
Als we gebruik maken van deze creatieve energie die we allemaal bezitten, is het mogelijk dat de meerderheid van ons er niet toe komt om grote kunstwerken te schilderen of om magnifieke teksten te schrijven, noch om majestueuze beeldhouwwerken te maken of prachtige liederen te componeren. Maar het is zeker dat we dan een persoonlijke en originele weg kunnen bewandelen naar de individuele heling. Want de realisatie van het Zijn bereiken is een authentiek meesterwerk, zichzelf zijn is de creatieve handeling “par excellence”.
Ik geloof dat het moment er is om ons in dit existentieel conflict te begeven van niet te weten wie we zijn, van onze essentie, van te zijn vergeten waar we vandaag komen en waar we naartoe gaan.
Ik laat dat voor een volgende artikel.
Alberto José Varela.